Το παρακάτω κείμενο, μας το έστειλε μια φίλη της σελίδας του erimitic και έρχεται αυτό να μας υπενθυμίσει πως…
Η ζωή είναι ωραία…
Η ζωή είναι ωραία όταν έχεις την εσωτερική ελευθερία να την εκλάβεις ως τέτοια. Εξαρτάται από το πώς αισθάνεσαι, από το πώς διαχειρίζεσαι εσύ τις συνθήκες γύρω σου και όχι εκείνες εσένα.
Πρόσφατα απαγορεύτηκε η είσοδος σε εσωτερικούς χώρους καταστημάτων χωρίς την επίδειξη του ανάλογου πιστοποιητικού και της ταυτότητας.
Την πρώτη μέρα της απαγόρευσης πήρα ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Σκεφτόμασταν να μπούμε με τον πατέρα μου κάπου για μια ανάγκη, κάτι που προφανώς δεν γινότανε γιατί είχανε λήξει τα τεστ μας.
Τότε εκείνος με μεγάλη διάκριση και χωρίς να ταραχτεί εξωτερικά, ξεκίνησε ασταμάτητα να μου λέει επιχειρήματα γύρω από την επιλογή μας όπου εκείνο το πρωί μας είχε οδηγήσει μόλις, σε μία κλειστή πόρτα για εμάς. Ο λόγος που το έκανε αυτό;… η τρυφερότητα του. Το να μην μου προκληθούν ψυχολογικά από τον διαχωρισμό που μόλις είχα πέσει θύμα.
Όσο εκείνος μου μιλούσε, εμένα ο νους μου έτρεξε αυτόματα στην ταινία la vita e bella του 1997 και στην περίφημη γλυκόπικρη σκηνή όπου το παιδί αναρωτιέται γιατί στην είσοδο του μαγαζιού με τα γλυκά υπήρχε η παρακάτω επιγραφή: “ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΥΛΙΑ”
Αξίζει ίσως να θυμηθούμε τον διάλογο, γι’ αυτό τον παραθέτω:
-” Μπαμπά, γιατί δεν επιτρέπεται η είσοδος σε Εβραίους και σκυλιά;”
-“Ο καθένας κάνει αυτό που θέλει… να, υπάρχει ένα άλλο κατάστημα στη γωνία όπου αυτό δεν επιτρέπει να μπουν Ισπανοί και άλογα… και πιο κάτω ένα φαρμακείο. Ήμουν εκεί προχθές με έναν φίλο μου Κινέζο που είχε ένα καγκουρό. Τους ρώτησα: “να μπούμε;” Μου είπαν: “Όχι, όχι, δεν επιτρέπουμε την είσοδό σε Κινέζους και καγκουρό!” Δεν τους άρεσαν… τί να τους πεις…;”
-“Όμως εμείς θα τους αφήνουμε όλους στο βιβλιοπωλείο μας, ε;”
-“Όχι, όχι… θα βάλουμε κι εμείς επιγραφή… Υπάρχει κάτι που δεν σου αρέσει;”
-“Οι αράχνες. Εσένα;”
-“Οι Βησιγότθοι. Θα γράψουμε λοιπόν: “ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΑΡΑΧΝΕΣ ΚΑΙ ΒΗΣΙΓΟΤΘΟΥΣ!”… Είμαι τόσο πολύ αηδιασμένος με αυτούς τους Βησιγότθους…”
Μπορούσαμε επομένως να επιλέξουμε “η ζωή να είναι ωραία” αλλά και ελεύθερη, ακόμη κι εκείνο το άχαρο πρωί, όταν εγώ και πατέρας μου είχαμε οδηγηθεί λόγω προσωπικής επιλογής σε μία κλειστή πόρτα για εμάς.