-Κείμενο: ερημίτης –
«Κύριος διασκεδάζει βουλάς εθνών, αθετεί δε λογισμούς λαών και αθετεί βουλάς αρχόντων, η δε βουλή του Κυρίου εις τον αιώνα μένει, λογισμοί της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν» (Ψαλμ. 32, 10-11) κι ίσως η φράση αυτή και να ταιριάζει γάντι με τον κοσμικό τρόπο σκέψης της εκάστοτε εξουσίας αλλά και του κάθε ανθρώπου εν γένει. Ένας σεισμός, μια φυσική καταστροφή, φέρνει με τρόπο εμβόλιμο και βίαιο στο μυαλό, τον θάνατο, το τέλος, αυτό που όλοι ξεχνάμε. Και τώ¬ρα ένας πρόεδρος εν τέλει θα κριθεί όχι από τον çabuka (=τσαμπουκά) αλλά απ’ την ελεημοσύνη.
Δεν θα σας πω περί “αδελφοσύνης των λαών” γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι δεν τρέφουμε αυταπάτες κοσμικές και πόσο μάλλον όνειρα για επίγειες ουτοπίες.
Οι Ορθόδοξοι, σαν μαθητές Κυρίου, είναι για τα πιο δύσκολα από αυτό: Το να δοθείς ολόψυχα, να σκύψεις στην ανάγκη, εκείνου όπου γνωρίζεις ήδη πως -όχι κατά το παρελθόν- αλλά στο μέλλον, δυστυχώς, θα στέκεται και πάλι απέναντι σου σαν εχθρός.
*(Βλέπε σεισμοί του ’99, βλέπε “θα ‘ρθουμε νυχτα”).
Η προσευχή, η έμπρακτη βοήθεια, με αυτό το σκεπτικό, είναι σαν μια ευρείας κλίμακας ιστορία απ’ το Γεροντικό και αν η εικόνα του συνάνθρωπου μας είναι εικόνα του Χριστού, τότε η εικόνα κάποιου που βγαίνει ζωντανός μέσα από τα ερείπια, Ανάσταση, πρέπει να μας θυμίζει.
