– Κείμενο: Ειρήνη Παπαγεωργίου –
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου ψυχολόγο Γρηγόρη Β., που αν και ποτέ δεν συμβουλεύτηκα προσωπικά τον αγάπησα γιατί με αγάπη χαστουκίζει με αλήθειες…
Ξοδεύουμε όλη μας τη ζωή, κυνηγώντας την ευτυχία και συνήθως, αν ήμαστε τυχεροί, ή ας πούμε πιο συνδεδεμένοι με το “μέσα” μας, ανακαλύπτουμε πως ψάχνουμε σε λάθος μέρη.
Κι όταν λέμε ευτυχία, δεν είναι τίποτα άλλο από την ηρεμία της ψυχής, την πληρότητα και την ολιγάρκεια.
Συνήθως παίρνει τη μισή, αν όχι παραπάνω, ζωή μας για να το ανακαλύψουμε!
Γεννιόμαστε “λευκά χαρτιά”, κενά.
Ένα μέρος μας είναι το γονίδιό μας. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτό παίζει ρόλο στον χαρακτήρα μας ή μένει μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά και στη υγεία μας (κληρονομικότητα).
Στη συνέχεια διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας, σύμφωνα με το ποιόν έχουμε απέναντί μας, που μας απαντά στην ερώτησή μας “ποιός είμαι”. Γιατί ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του, μόνο μέσα απ’ τις σχέσεις του με τον συν-άνθρωπο.
Πρώτο λόγο και βασική επιρροή έχουν οι γονείς, το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο. Μετά οι σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές…
Όλες αυτές οι επιρροές “γράφουν” μέσα μας και “χτίζουν”.
Επειδή όμως ο άνθρωπος, είναι ένα θεϊκό δημιούργημα, έχει μέσα του “φως”.
Έτσι αυτό το “χτιστό πράγμα” μέσα του, εμποδίζει (τις περισσότερες φορές) αυτό το φως – κι έτσι γίνεται δυστυχισμένος στην καλύτερη περίπτωση ή απλά… νεκροζώντανος στη χειρότερη!
Προσκολλώντας και αναζητώντας την ευτυχία του στην ύλη, αποσυνδέει την ψυχή του από το Θεό τόσο, που δεν είναι λίγες οι φορές που πιστεύει ο ίδιος ότι η ψυχή είναι απλά ένα μύθευμα. Ότι είναι απλώς ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα, θα μπορούσε κάλλιστα να πούμε, ένα ρομπότ με σάρκα και οστά.
Όσοι λοιπόν δεν έχουν αποσυνδεθεί από τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν – της μη ικανοποίησης, της κενότητας, του συνεχούς θυμού – καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα που δεν λύνεται, όσες αποδράσεις κι αν κάνουν, ότι κι αν αγοράσουν ακόμα κι όταν περιστοιχίζονται από κόσμο νιώθουν κενοί, άδειοι…
Στην αρχή και για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, ρίχνουν πάντα το φταίξιμο αλλού. Αυτό μοιάζει με το προπατορικό αμάρτημα… ” ο όφις με παρέσυρε”, “η γυναίκα που εσύ μου έδωσες Θεέ μου, με ξεγέλασε”…
Μέχρι λοιπόν να γίνει η ανάληψη ευθύνης, συνεχίζεται ο δρόμος όπως ένας κυκλικός λαβύρινθος. Μόλις γίνει η ανάληψη ευθύνης αυτομάτως εξαφανίζεται αυτός ο κυκλικός λαβύρινθος και ξεκινά ο δύσκολος δρόμος.
Ο δρόμος των σκουπιδιών και της ανηφόρας. Κι εκεί σιγά σιγά, αρχίζει το ξεσκαρτάρισμα. Κι όσο προχωράει καθαρίζοντας, ανοίγει, ομορφαίνει και μοιάζει πια η ανηφόρα να μην υπάρχει.
Αυτό παίρνει χρόνο και είναι επίπονο. Γιατί αυτά τα σκουπίδια, είναι η ζωή σου όλη ως τώρα. Η ζωή είναι σκουπίδια!;;;
Όχι ακριβώς. Μέσα στα σκουπίδια δεν είναι λίγες, μάλιστα είναι αμέτρητες, οι φορές που πετιούνται καλά και χρήσιμα πράγματα. Κι άλλες φορές μαζεύουμε πράγματα που η θέση τους είναι στα σκουπίδια.
Έτσι κάποια στιγμή, μετά από όλον αυτόν το δρόμο, κατάκοπος και ματωμένος, -γιατί αυτός ο δρόμος είναι η ψυχή σου, οι αναμνήσεις σου, τα πιστεύω σου, τα αισθήματά σου που τα έχεις ανακατατάξει και πολλά από αυτά τα έχεις πετάξει, – βλέπεις ότι τίποτα δεν είναι πια όπως πριν. Ούτε καν εσύ ο ίδιος!
Κι εκεί ακριβώς καταλαβαίνεις πως δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι αυτό το σπουδαίο άτομο που νόμιζες.
Γιατί απλά δεν είσαι άτομο. Είσαι πρόσωπο. Ένα πρόσωπο, που δημιουργήθηκε από αγάπη και ψάχνει μέσα από τα μάτια του Δημιουργού του να βρει ” ποιος είμαι”;!!!
Είμαι το πιο αγαπημένο πλάσμα Του και το φως μέσα μου είναι Αυτός. Αγάπη είναι οι πράξεις μου και έλεος η δικαιοσύνη μου.
Κι όπως οι γονείς κάνουν ένα παιδί από αγάπη για να ζήσει ακόμα κι αν κάποια στιγμή πεθάνει θα συνεχίσει να ζει, έτσι και όλοι μας γεννιόμαστε από την αγάπη Του γιατί “πεθαίνοντας” είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψουμε σε Εκείνον! Στη ΖΩΗ!