– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Άπατρις περιφέρομαι όλα αυτά τα χρόνια
σ’ ετούτη την κοιλάδα των δακρύων.
Εκούσια απόκληρος απ’ την Πατρώα γη,
μα πιο πολύ απ’ την τρυφή της αγκαλιάς Σου.
Θυμούμενος νοσταλγικά, μα και με θλίψη
κείνα τα χρόνια τα παλιά που ήμουν πλάι Σου.
Και τώρα εδώ, εξόριστος στην ξενιτιά
«φυτοζωώ» στις κάλπικες οάσεις της ερήμου.
Σβήνω τη δίψα μου μ’ υφάλμυρο νερό
που γίνεται με μιας, άμμος στις χούφτες μου.
Πεινώ, μα δεν υπάρχει τίποτα να με χορτάσει.
Εκτός απ’ τους στυφούς καρπούς της ξένης γης,
που συντηρούνε πιότερο την πείνα μου.
Και «ζητιανεύω» απ’ τα θηρία της ερήμου,
που μου προσφέρουν άδολα και απλόχερα
αυτά που οι άνθρωποι επίμονα μου αρνούνται.
Και περιφέρομαι ασταμάτητα μέρα και νύχτα
θρηνώντας και γυρεύοντας το δρόμο της επιστροφής.
Δείξε μου Κύριε εκείνη την οδό που οδηγεί κοντά Σου.
Και εγώ θα την ακολουθήσω ετούτη τη φορά.
Κόντρα σε όλους τους καιρούς, σ’ όλες τις πλάνες της ερήμου.
Βλέπεις νοστάλγησα το σπίτι μου το Πατρικό.
Κι’ είπα πως ήρθε η ώρα πια για να γυρίσω πίσω.