– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Κουράστηκα να ζω με ξυλοκέρατα.
Χωμένος μέσα στο «βούρκο» της ζωής να λαχταρώ ότι έχει περιτύλιγμα που λάμπει.
Να καρτερώ να μου πετάξουνε οι άρχοντες του κόσμου τούτου, τα αποφάγια από το τραπέζι τους το χθεσινό.
Και εγώ, με περισσή χαρά να τα μαζεύω «ευλαβικά», ένα προς ένα.
Χαρούμενος που ακόμη μια φορά, με «καταδέχτηκαν» στο ακριβό τους σπίτι.
Ευτυχισμένος που άλλη μια μέρα θα θρέψω με την πείνα μου μαζί και τον εγωισμό μου τον κρυφό κι’ αγαπημένο.
Υπόχρεος που σβήνοντας τη δίψα μου, στις στέρνες τις θολές τους, πίνω νερό μαζί με όξινο κρασί αναμειγμένο.
Κι’ ύστερα να μου πούνε: «Φτάνει για σήμερα, αρκετά. Κοιμήσου με τους χοίρους αγκαλιά και έλα και πάλι αύριο. Κάτι θα’ χει για σένα».
Και εγώ απόλυτα υπάκουος, σαν «μαγεμένη μαριονέτα», να ψάχνω μια μικρή γωνιά για να ξαπλώσω. Ν’ αφήσω το κορμί και την ψυχή μου και ετούτη τη βραδιά.
Μέχρι το αυριανό, το μεσημεριανό τραπέζι.
Πάλι και πάλι και ξανά. Από τους άρχοντες στους χοίρους η ίδια διαδρομή σε όλη τη ζωή μου.
Κουράστηκα.
Δε με χορταίνουν πια τα ξένα τ’ αποφάγια.
Δεν ξεδιψώ με το θολό, το βρώμικο νερό τους.
Δεν αναπαύομαι να ζώ μαζί με τα «γουρούνια» στην αγκάλη μου.
Θα φύγω.
Θα γυρίσω πίσω.
Θα ψάξω να Σε ξαναβρώ.
Μου αρκεί ένα κομμάτι ξεραμένο παξιμάδι. Όπως αυτό που τρώνε δοξολογικά οι ασκητές Σου.
Μου φτάνει μια σταγόνα απ’ το γλυκό νερό που βγάζουν τα πηγάδια της ερήμου.
Μου κάνει μια έρημη σπηλιά για σπιτικό και μια εσοχή για πέτρινο κρεβάτι.
Μόνο να φύγω από εδώ.
Να βγω ξανά στο δρόμο της επιστροφής.
Να πάρω αέρα καθαρό. Να αναπνεύσω.
Ξέρω πως κάπου εκεί με περιμένεις για να με πάρεις αγκαλιά.
Πάντα το ήξερα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Μα εκείνο που δε γνώριζα είναι πως δεν αντέχω πια να ζω χωρίς Εσένα.