– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Σκέφτηκα αυτή τη Σαρακοστή να προσπαθήσω να βάλω σίγαση (mute) σε αυτή τη μικρή φωνή που καθημερινά με τυραννά, ψιθυρίζοντας μου μια από τα δεξιά και μια από τα αριστερά:
– Πόσο καλύτερος είμαι από τον αδελφό μου…
– Πόσο άξιος είμαι που έχω σύζυγο, σπίτι και παιδιά…
– Πόσο υποδειγματικός χριστιανός έχω γίνει το τελευταίο διάστημα…
– Πόσο επιτυχημένος είμαι στη δουλειά μου…
– Πως όλοι με ζηλεύουν, όλοι με φθονούν και κοιτούν να επωφεληθούν από εμένα…
– Πως η γνώμη μου είναι πάντα η πιο σωστή…
– Πως τα βιοτικά είναι δύσκολα και μόνο με πολλή προσπάθεια θα τα βγάλω πέρα…
– Πως τα παιδιά μου πρέπει να γίνουν αυτό που θα τους πω. Πως θα ζήσουν όπως θα τους υποδείξω μιας και εγώ ξέρω, εγώ γνωρίζω τη ζωή και τις κακοτοπιές της…
– Πως πρέπει να είμαι σε όλα ο «πρώτος»…
– Πως για να πετύχω δεν πρέπει να διστάσω μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν…
– Πως η γνώμη των γονιών μου δεν μετράει πια…
– Πως οι φίλοι μου, ήταν απλά τυχεροί και μόνο εγώ πέτυχα με την προσπάθεια και το δικό μου αγώνα…
– Πως ο προϊστάμενος είναι πάντα ανεπαρκής, άδικος και προβληματικός…
– Πως το δίκιο μου πρέπει να το ζητάω με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος…
– Πως η υπομονή είναι χαμένη υπόθεση…
– Πως η ταπεινοφροσύνη είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής…
– Πως η αγάπη δεν ευημερεί στις μέρες μας…
– Πως η πίστη είναι ένας ακόμη πύργος στην άμμο…
– Πως η ελπίδα χάνεται, ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα…
– Πως μόνο το χρήμα και τα σαρκικά μετράνε πλέον…
– Πως η αξία μου μετριέται με τα like, τις selfie και τις ψεύτικες καρδιές…
– Πως είναι ο χειρότερος, ο πιο ακάθαρτος όλων…
– Πως είμαι αμετανόητος, πέφτοντας ξανά και ξανά στα ίδια λάθη…
– Πως είμαι ο χειρότερος υποκριτής…
– Πως τόσα χρόνια μένω πάντα στην αρχή της κλίμακας, ανήμπορος να ανεβώ έστω και στο επόμενο σκαλοπάτι…
– Πως μάταια ονειρεύομαι «πνευματικές κορυφές», μιας και είμαι καταδικασμένος να σέρνομαι για πάντα στους βάλτους των παθών μου…
– Πως άσκοπα διαβάζω τους βίους των Αγίων Του, μιας και ποτέ δεν πρόκειται να τους μοιάσω…
– Πως δεν υπάρχει σωτηρία για εμένα, μιας και ο αγώνας είναι χαμένος από χέρι…
– Πως είναι πιο εύκολο να αφεθώ στο ρεύμα να με παρασύρει, παρά να αγωνίζομαι μάταια να αντισταθώ όσο και με ότι μπορώ…
– Πως…
– Πως…
– Πως…
Ίσως τελικά αυτή η φωνή να έχει δίκιο σε πολλά…
Ίσως και να με γνωρίζει πολύ καλά…
Ίσως καλύτερα από ότι γνωρίζω εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό…
Ίσως και να της έχω δώσει το δικαίωμα να «ανεβάζει το volume» μέσα μου, όσο και όποτε αυτή θελήσει.
Θα προσπαθήσω όμως, αυτή τη Σαρακοστή να την κάνω να σιωπήσει. Αν όχι, να τη χαμηλώσω κατά πολύ.
Να δώσω χώρο έτσι να ακουστεί και η δικιά Του φωνή.
Αυτή που με τη λεπτή αύρα της, σιγοψιθυρίζει μέσα μου: «Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».
Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής σε όλους…