– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Σαρακοστή. Ένα πεδίο μάχης διαφορετικό από αυτά που συνήθισα να βλέπω στο σινεμά ή στις ειδήσεις. Με μάχες άλλοτε μικρές, ανώδυνες και ανεπαίσθητες και άλλοτε μεγάλες, επώδυνες και καταστροφικές. Που πάντοτε στο τέλος μ΄ αφήνουνε μισολιπόθυμο και πολυτραυματία. Σχεδόν ημιθανή. Ένας «πόλεμος» 40 και κάτι ημερών που όσο και αν γνωρίζω ότι σίγουρα θα καταλήξει σε νίκη, πρέπει να παλέψω γι’ αυτήν σε καθημερινή βάση. Ενάντια σε μια πληθώρα παράξενων εχθρών και ασύμμετρων απειλών, που ποτέ μα ποτέ μου δεν είχα φανταστεί.
Είναι ίσως που ετούτη την περίοδο η ματιά καθαρίζει και το βλέμμα παύει να διαχέεται άσκοπα δεξιά κι’ αριστερά. Το μυαλό απαγκιστρώνεται από τα περιττά και τα ανούσια και έτσι η εικόνα αρχίζει να γίνεται πιο καθαρή μέρα με την ημέρα. Είναι όμως τότε που αυτό που αντικρίζω στον καθρέφτη το πρωί αρχίζει να μη μου αρέσει. Η μάσκα ραγίζει αποκαλύπτοντας σταδιακά τα κομμάτια μιας καλά κρυμμένης ασχήμιας, που κανένα είδος (σύγχρονου και τελευταίας τεχνολογίας) «make up» δε μπορεί να κολλήσει επάνω της και να την κρύψει.
Είναι που αυτή η άσχημη μυρωδιά (η δυσωδία) της καρδιάς αρχίζει σιγά – σιγά να βγαίνει προς τα έξω και δυστυχώς κανένα από τα ακριβά μου αρώματα δε μπορεί να την καλύψει και να τη διώξει μακριά.
Είναι ακόμα που όταν ακούω καθημερινά την προσευχή του Αγίου Ευφραίμ του Σύρου, συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι (για ακόμη μια φορά!!!) στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Η αργία, η περιέργεια, η φιλαρχία και η αργολογία είναι η πολύτιμη συντροφιά και προίκα μου. Είναι η ανεκτίμητη περιουσία μου, την οποία δεν έχω και πολύ όρεξη – είναι η αλήθεια – να εγκαταλείψω. Και να πάρω τι σε αντάλλαγμα; Μια “κακόμοιρη” σωφροσύνη, παρέα με μια “ταλαιπωρημένη” υπομονή; Η μήπως μια “κουρελιασμένη” ταπεινοφροσύνη μαζί με μια “χιλιοβασανισμένη” αγάπη.
Κι όμως είναι τώρα που, σε αυτό το πεδίο της μάχης, όλες οι σχέσεις δοκιμάζονται. Που προσπαθώ να κρατήσω σφιχτά το στόμα μου κλειστό, την ώρα που ο εγωισμός χτυπιέται μέσα μου, ανεβάζοντας στο κόκκινο όλους τους χτύπους της καρδιάς. «Γιατί δεν απαντάς; Πάντα το ίδιο κάνουνε. Μίλα, μην είσαι ανόητος. Σε εκμεταλλεύονται, δεν το βλέπεις; Για πόσο πια θα το ανέχεσαι αυτό;» και ένα σωρό ακόμη τέτοιου είδους παροτρύνσεις και πολύτιμες συμβουλές. Μοναδική μου άμυνα εκείνη η ξεχασμένη ιστορία του Γεροντικού. ‘Όταν ο λόγος ο άδικος δεν πήρε απάντηση ποτέ. Κι έγινε με τη θλίψη της καρδιάς αίμα στο στόμα αυτού που τον υπέμεινε [ 1 ].
[ 1 ] Ένας Γέροντας πήγε να επισκεφθεί τον Αββά Αχιλλά και τον πρόλαβε να φτύνει από το στόμα του αίμα.
«Τι έπαθες, αδελφέ;», τον ρώτησε.
Κι’ ο άνθρωπος της υπομονής:
«Αυτό που είδες, είπε, είναι ο λόγος του αδελφού που πριν από λίγο με στεναχώρησε. Αγωνίστηκα σκληρά να μην του απαντήσω και ζήτησα από το Θεό να πάρει την πικρία από την ψυχή μου. Και να που ο λόγος έγινε αίμα στο στόμα μου. Φτύνοντας το έβγαλα μαζί και τη θλίψη της καρδίας μου».
Είναι πάλι που ανακαλύπτω πως όλες μου οι βεβαιότητες αποδεικνύονται τελικά ως οι μεγαλύτερες μου αδυναμίες. Πάνω σε αυτές τις βεβαιότητες θα με χτυπήσει ευμέθοδα, ύπουλα και σιωπηλά ο αντίπαλος για ακόμη μια φορά. Το βλέμμα θα περιφέρεται ξανά στο χώρο αδηφάγα. Το χέρι δε θα βρει ποτέ το δρόμο για το φτωχό που με κοιτάζει ικετευτικά. Η γλώσσα θα τους καταδικάσει όλους, χωρίς να τους αναγνωρίσει ούτε και τον παραμικρό «έντιμο βίο». Η κοιλιά θα ζητιανέψει στα κάθε λογής εδέσματα και θα χλευάσει γι’ άλλη μια φορά υποτιμητικά το σαρακοστιανό τραπέζι.
Είναι που τέλος στην εξομολόγηση θέλω να κάνω ένα βήμα εμπρός κι’ ετούτη τη φορά, μα πάντα κάνω δυο πίσω. Που ποτέ δεν καταφέρνω να τα πω όλα και φεύγω πάντοτε με ένα μικρό βαρίδι στην καρδιά.
Η μέρα φτάνει προς το τέλος της και η μάχη κόπασε προς το παρόν. Ψάχνω να βρω μια γωνιά να ξαποστάσω. Μέχρι το επόμενο πρωί που θα αρχίσει πάλι ο αγώνας. Σκέφτομαι πως τα πράγματα μάλλον δεν πήγαν όπως τα φανταζόμουν. Και αν το πρωί ονειρευόμουν ασκητικούς αγώνες, με νίκες, δόξα και ηρωικούς στέφανους τούτη την ώρα βρίσκομαι πληγωμένος. Πεσμένος να σέρνομαι ανάμεσα στο χώμα και τη λάσπη.
Αυτός ο πόλεμος έφτασε σχεδόν στη μέση του. Μένουν ακόμη κάμποσες μάχες να δοθούν. Είναι σχεδόν σίγουρο πως τις περισσότερες από αυτές θα τις χάσω. Σαν σταθώ όμως το Μέγα Σάββατο μπροστά στο βήμα το ιερό (περιμένοντας σαν πιστός και φιλότιμος στρατιώτης να μεταλάβω το Άχραντο Του Σώμα και το Τίμιο Του Αίμα) θα έχω κάτι να Του πω. «Μπορεί να έφτασα μέχρι εδώ με δυσκολίες, με τραύματα και με σημάδια πάμπολλα επάνω μου. Μονίμως ηττημένος. Αλλά σε τούτο το πεδίο μάτωσα Κύριε και άφησα μια σταγόνα και απ’ το δικό μου αίμα. Γι’ αυτό στέκομαι ανάξια ενώπιον Σου και εκλιπαρώ για μια σταγόνα απ’ το δικό Σου Πνεύμα».