– Κείμενο: ερημίτης –
Μιας και οι ημέρες αυτές του Αυγούστου μας, είναι πιο φωτεινές, μιας και οι άνθρωποι του, τώρα πιο εξωστρεφείς σαν τους παλιούς νησιώτες που η θάλασσα ήταν δίοδος από και προς τον ξένο, με άγραφους κανόνες και με φιλοξενία του Ομήρου και μιας και οι ουρανοί ολοένα ανοίγουνε και αυτοί για να δεχτούν στον θρόνο τους την Παναγία της ακριβής σιωπής, θα είχα ίσως να κάνω ταπεινά και απλά μια προτροπή… να αφεθείς σε αλήθεια.
Μην αισθανθείς ενοχικότητα για όλα όσα δεν είσαι όπως δεν νιώθεις άλλωστε έπαρση για όλα όσα θα νόμιζες ότι είσαι. Μην πέσεις στον ψυχαναγκασμό να εφαρμόσεις νόμους και ηθικούς κανόνες… αφού η αίσθηση Θείας χάριτος κι ο έρωτας πάντοτε προηγούνται και η λατρευτική σου έκφραση μετά, το φυσικό επακόλουθο μες στη ροή του χρόνου. Με “πρέπει”, απ’ όσο ξέρω, άλλωστε, δεν άγιασε κανείς.
Κάτω απ’ τον ουρανό του Αυγούστου σε ακτογραμμή, βουνό, ψυχή και θάλασσα κάτσε και αναζήτησε της Παναγίας τα χνάρια. Μην κάνεις την προσευχή του άθεου αν θες, να επικαλείσαι δηλαδή Θεό μόνο σε μια ανάγκη. Προσκάλεσε Τον στα όμορφα. Δεν σου ταιριάζει εξάλλου αυτό κι είναι και βαρετό. Προσκάλεσε τον στα άσχημα. Ως μέρος της ζωής, υπάρχουνε κι εκείνα, δεν θα γλυτώσεις από αυτό και είναι ο σταυρός σου. Ε, μην βρίζεις τον σταυρό σου.
Δεν σου ταιριάζει αυτό κι είναι και βαρετό.
Εξάλλου είσαι στου Αυγούστου τη γιορτή και σε έναν γάμο της Κανά, ιδιότυπο, κάθεσαι καλεσμένος ή ακόμη και νεόνυμφος, όπου δειπνείς με φίλους και δίπλα να βρίσκεται ο Χριστός, δίπλα η Παναγία και το νερό γυρνάει σε κρασί κι οι αυστηροί οι τύποι γυρνάνε σε ευφορία…
Κάτω απ’ τον ουρανό του Αυγούστου και όλου του χρόνου βέβαια, απ’ τον Θεό δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς και οι αυστηροί οι τύποι, το πνεύμα αυτό του Νόμου, απ’ τον Χριστό σκιστήκανε και γύρισαν σε αναζήτηση της ψυχικής σου ουσίας.
Την ψεύτικη, προσποιητή ταυτότητα σε μία ακτή ερημική, Αυγούστου όμορφο χάραμα, σκέφτομαι ως καραβάκι χάρτινο που θα αφεθεί στην εσχατιά της ύλης, τώρα γλυκά να πλεύσει. Από πνοή κινούμενο. Ή ακόμη πιο ακριβέστερα τον αναστεναγμό σου.