– Κείμενο: ερημίτης –
Μια Πολιτεία παράξενη, πλωτή του Αυγούστου τα νερά. Κάστρο του Άη Νικόλα. Άνθρωποι σε ταξίδι.
Ούτε να γίνει λόγος για θυμωμένο Ποσειδώνα κατά τον Ποιητή. Με τόση θύελλα μέσα σου που ξεφυσάει στα μάτια, με τις εικόνες γύρω σου μια αγιογραφία, η θάλασσα φιλοτεχνημένη ζωγραφιστές καμπύλες, ελαιογραφία σε ξύλο και ήλιος φωτοστέφανο να φέγγει για έναν Άγιο που τώρα όπου εσύ διαβάζεις ετούτες τις γραμμές βογγάει κι ενχριστώνεται σε έναν στραγγαλισμό.
Ο άνεμος ξυρίζει τις άκρες των κυμάτων και το ταξίδι που με αναμνήσεις άρχισες, θα αποβιβάσει άλλον άνθρωπο από εσένα όταν δέσει χαράματα, σε κάποια ανοίκεια ακτή πάνω στην άγονη γραμμή.
Σε μία ματαιότητα, στην πρωινή την αύρα ένα πρωί του Αυγούστου η Θεοτόκος θα διαβεί, σαν αγιογραφία σε βίντεο κινηματογραφημένο, στα μπλε, στα κόκκινα της, στα Άκτιστα κατά χάρη και μια σταλιά πορτοκαλί ουρανό να έχει στη μασχάλη.
Οι καλές πράξεις είναι το παν, λένε όσοι αρνούνται τη νηστεία. Όμως δεν θέλω να γίνω καλός άνθρωπος. Θέλω να είμαι Ορθόδοξος σε ετούτη τη γιορτή. Η καλοσύνη του ανθρώπου μια ουτοπία, ένα κλισέ. Δεν θέλω απέναντι σου να ψευδομαρτυρήσω κάποτε πως τάχα “έγινα καλός”.
Και η νηστεία του Αυγούστου, δεν είναι η πιο μακρά και η άμεσα τρόπον τινά σκληρή σαν της Σαρακοστής. Ωστόσο είναι η πιο γλυκιά μέσα σε τέτοιο θέρος. Άνθρωπος άγγιξε ουρανό και τώρα μία συνάντηση εκ του μακρώθεν κάπως, πάντοτε αναξίως, με άνθρωπο, της από κάτω ακτής κι ολόγυρα η αλμύρα του σε θάλασσα ή δάκρυ.
Ωδή στον επερχόμενο Αύγουστο, που απελευθερώνει, που δεν μετριέται σε ώρες και λεπτά, παρά σε αναμνήσεις. Όπου το είδωλο σου έκρυψε και τώρα πια θα έχεις να το εξερευνήσεις.
“Ένα πρωινό η Παναγιά μου, θα ‘ρθει να με βρει…”
Γιατί όταν θα δέσει το βαπόρι, θα έχει αλλάξει η χρονιά και η γενιά σου όλη, πολλοί από τους συγγενείς, τις ψευδαισθήσεις σου δεν θα υπάρχουν να σε υποδεχτούν εκεί και οι τουρίστες με τα βαριά σακίδια είναι περαστικοί.