Η Ιστορία του Σταυρού του Κυρίου.
Σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση και κατά την Παλαιά Διαθήκη, η αμαρτία είχε σκεπάσει τα πάντα στα Σόδομα και τα Γόμορρα. Εάν υπήρχανε έστω και δέκα δίκαιοι εκεί, η επικείμενη καταστροφή θα είχε αποφευχθεί, όπως έχει ειπωθεί χαρακτηριστικά.
Τρεις Άγγελοι εμφανίστηκαν μπροστά στον Αβραάμ, μια αρχέγονη απεικόνιση Τριαδικού Θεού και τρία ραβδιά αφήσανε σ’ αυτόν ως ευλογία. Ο ένας έμεινε εκεί κι οι δύο οι υπόλοιποι μετέβησαν προς τα εν λόγω διεφθαρμένα μέρη.
Εκεί, μέχρι κι εκείνοι οι ίδιοι οι εύμορφοι αυτοί οι Άγγελοι έγιναν αντικείμενα σαρκικής επιθυμίας από τ’ ακόρεστο το πλήθος και τελικώς ο άνθρωπος του Θεού ο Λωτ και ανιψιός του Αβραάμ, ο μόνος επιζών απ’ την καταστροφή. Η σύζυγος του χάθηκε, όταν και έγινε στήλη άλατος από την περιέργεια της, ενώ οι δυο του κόρες, του χρέωσαν έστω και άθελα του ένα μεγάλο άγος, όταν τον αναισθητοποίησαν και προέβησαν μαζί του και οι δυο σε πράξεις αιμομιξίας.
Τα τρία ραβδιά, φτιαγμένα από πεύκο, κυπαρίσσι και κέδρο, τα έμπηξε ο θείος του Λωτ, ο Αβραάμ στη γη και τώρα το επιτίμιο ώστε να εξιλεωθεί ο δύστυχος ο Λωτ από την αμαρτία, ήτανε κάθε ημέρα να κουβαλάει νερό από τον Ιορδάνη ποταμό και μέχρι να ανθίσουνε αυτά, να πρέπει να τα ποτίζει.
Όμως υπό έναν όρο: Κάθε φορά που ένας περαστικός θα του ζητούσε λίγο από το νερό να πιει, να ξεδιψάσει, θα έπρεπε εκείνος να του προσφέρει απ’ το δικό του, να χύνει το υπόλοιπο και έπειτα να επιστρέφει πίσω ξανά στον Ιορδάνη ποταμό για να μαζέψει νέο.
Τρία χρόνια κράτησε αυτή η δοκιμασία και τελικά ο Λωτ αντίκρισε το απίστευτο το θέαμα, να ανθίζουν τα ραβδιά, να θρέφουνε όλα μαζί και να ενοποιούνται σε ένα μεγάλο δέντρο.
“Το δέντρο της αμαρτίας”.
Πέρασαν χίλια χρόνια και το πανύψηλο πια δέντρο κόπηκε μαζί με τόσα άλλα από τον Σολομώντα για τις ανάγκες της ανέγερσης του μεγαλοπρεπούς Ναού. Όμως το ξύλο από το δέντρο αυτό, όσο κι αν το προσπάθησαν δεν ταίριαξε πουθενά κι έτσι το βγάλανε έξω και το παράτησαν εκεί. Όλοι πια γνωρίζανε, ήταν καταραμένο.
Πέρασαν άλλα χίλια χρόνια. Το ιερατείο, ο Πιλάτος, το πλήθος που βρωντοφώναζε “άρον, άρον σταύρωσον αυτόν” και ο Χριστός με την ποινή της σταύρωσης.
Οι Ιερείς με νόημα κοιτάχτηκαν… “στο καταραμένο ξύλο… εκεί να Σταυρωθεί”.
Εκεί, πάνω στον Γολγοθά, το ξύλο της αμαρτίας πανάρχαιων καιρών, έγινε αγιασμένο σύμβολο.
Ότι πιο Ιερό. Ο Τίμιος Σταυρός.
Πέρασαν πάλι χρόνια και καιροί και η Αγία Ελένη, με υπόδειξη Θεού, τον ξέθαψε απ’ τις λάσπες και μέσα απ’ την κοπριά.
Ένα Ξύλο και μια διαχρονική ιστορία. Από άνθρωπο βρωμίζεται, Θεός το καθαγιάζει.
erimitic