– Κείμενο: ερημίτης –
Και από τον αναστάσιμο ναό τον τυλιγμένο από το φως, μεγαλοσαββατιάτικου λαμπρού μεσονυχτίου, σε ένα τραπέζι εαρινό, κάτω από τον ουρανό, παρόντες σε μία τράπεζα από συνδαιτημόνες που τρόπον τινά αιχμαλώτισαν την αναστάσιμη στιγμή, μαζί της πορευόμενοι για ολόκληρη εβδομάδα.
Η Διακαινήσιμος Εβδομάδα η οποία για τους Πατέρες θεωρείται σαν μία μόνο ημέρα, κάτι από αιωνιότητα μικρή θύμισε τώρα και γύρω απ’ το τραπέζι απλώθηκε γλυκύτατη αυτή η Πασχαλιά.
Το φως το αναστάσιμο θεολόγησε από μόνο του ετούτη την εβδομάδα και τα ποτήρια με οίνο όπου έσμιξαν στο μέσο του δρύινου τραπεζιού, κρασί από την Κανά.
Το φως το αναστάσιμο θεολόγησε από μόνο του ετούτη την εβδομάδα και είναι η ιδανική στιγμή, σαν άλλοτε, νεοφώτιστοι σε αυτό να εκτεθούμε.
Τώρα, μια καρδιακή συνάντηση στου χρόνου όλες τις Κυριακές. Η Κυριακή των Βαΐων όπου ο Κύριος κατέφθασε, η Κυριακή του Πάσχα όπου εγέρθηκε από τον κόσμο των νεκρών, η Κυριακή του Θωμά που ψηλαφίζουμε μια ολόκληρη Ανάσταση και όλου του χρόνου οι Κυριακές σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος θέλουνε μόνο να δεις τον ίσκιο σου στο αστραφτερό λευκό, μόνο να μην θεοποιείς το γκρίζο όντας στο αστραφτερό λευκό.
Η πεμπτουσία της Ορθοδοξίας και της ζωής, η Ανάσταση, το άπιαστο, το απίστευτο, η πιο συχνή γιορτή έτσι απλά, από Κυριακή σε Κυριακή.
Κι αν η ζωή τις καθημερινές τραβάει στην ανηφόρα, το φως το αναστάσιμο όπου τα πάντα διέπει και που θεολογεί θα στο θυμίζει πάντοτε κάποιο θλιμμένο απόγευμα τυχαίας Κυριακής.