Καταργώντας τον θάνατο
– Κείμενο: ερημίτης –
Ήδη από τον καιρό εκείνο είχε διαδοθεί ανάμεσα στους αδελφούς, ότι ο μαθητής αυτός, ο Ιωάννης… δεν πρόκειται να πεθάνει. Μια γνώμη η οποία βασίστηκε επάνω στην υπόθεση όπου διατύπωσε ο Ιησούς Χριστός, όταν στον Πέτρο απάντησε ότι εάν ο Ίδιος θέλει να τον κρατήσει τον Ιωάννη ζωντανό έως την Δευτέρα Παρουσία Του, αυτό δεν είναι κάτι που θα ‘πρεπε κανέναν άλλον να ενδιαφέρει. (Ιω.21,22-23)
Δεκαετίες αργότερα, ο Ιωάννης πια σε βαθιά γεράματα στην Έφεσο, οδηγεί κάποια από τα οικεία του πρόσωπα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση, σε έναν τόπο και σε ώρα πρωινή κι αφού αποσύρεται για να προσευχηθεί, ζητάει έπειτα από αυτούς και σκάβουν έναν λάκκο που έχει το σχήμα του σταυρού. Αφου εισέρχεται σε αυτόν, κατόπιν τους αποχαιρετά.
Όταν εκείνοι διηγούνται το περιστατικό στους υπολοίπους τις μέρες τις επόμενες, βρίσκονται τελικώς όλοι μαζί ολόγυρα από έναν άδειο τάφο. Το σώμα πουθενά.
Έτσι λοιπόν κατά συνέπεια, η Εκκλησία μας, έχει αποδεχτεί την εκδοχή ότι ο Ιωάννης όντως πέθανε, όμως μετά απο τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, όπως συνέβη δηλαδή στην περίπτωση της Παναγίας.
Έτσι, εδώ δεν μιλάμε πλέον για κοίμηση, όπως σε όλες τις περιπτώσεις αγίων.
Εύλογα αναρωτιέται κάποιος, τον λόγο για τον οποίον έγινε αυτό. Ή ακόμη και ευρύτερα, τον λόγο που ο Ιωάννης ο Θεολόγος ήταν ο μόνος όπου πέθανε ειρηνικά και μάλιστα στην ηλικία των 105 καθώς λέγεται, σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους αποστόλους, όπου στο σύνολό τους διαδίδοντας το Ευαγγέλιο βρήκανε θάνατο φριχτό
Μία πατερική προσέγγιση γύρω από το ερώτημα αυτό, είναι ότι ο Ιωάννης, ο πιο αγαπημένος μαθητής του Ιησού Χριστού, ως γνωστόν ήταν ο μόνος που είχε παρευρεθεί στη Σταύρωση, δείχνοντας παρρησία όταν την ίδια χρονική στιγμή, όλοι οι απόστολοι κρυβόταν. Πέρασε δηλαδή από τη Θυσία του Μυστηρίου του Σταυρού και έγινε ήδη Μάρτυρας της Πίστης, κατά αυτόν τον τρόπο, μιας και το να βιώσεις σε τόπο πραγματικό και χρόνο, όλη το μεγαλείο του Λυτρωτή της Μεγάλης Παρασκευής, τότε σαν Χριστιανός Ορθόδοξος έχεις ολοκληρωθεί με τρόπο ιδεατό.
Συμπερασματικά και επιστρέφοντας στην προτροπή του Χριστού, πως δηλαδή δεν θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρει η περίπτωση του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, αλλά η προσωπική μας πνευματική ωφέλεια, θα μείνω στο προφανές: Ότι η βίος μας περιέχει θλίψεις πολλές και πόνο, μικρούς φριχτούς θανάτους, ότι θα πρέπει να το αποδεχτούμε μαθαίνοντας να ζούμε με αυτό και ότι το καίριο σημείο κάθε που μας συμβαίνει, είναι το να ‘μαστε παρόντες κάτω από τον Σταυρό, πλάι στην Παναγία. Όπως ο Ιωάννης.