– Κείμενο: ερημίτης –
Τα πάθη μας, η αγιότητα και οι βίοι μας οι ίδιοι μέσα στο Ευαγγέλιο, το πλαίσιο της δράσης μας μία ψηφιδωτή παράσταση σε αγιογραφία.
Σε κύκλους μέσα η ύπαρξη κάθε στιγμή ζωής μας, τελειώνει, ξαναρχίζει, ακροβασία αιώνια επί ξυρού ακμής πάνω στην περιφέρεια ζητώντας τον πυρήνα.
Η ζωή σε κύκλο λοιπόν. Τόσο σε εποχές, όσο και στις στιγμές ανθρώπων. Σε κύκλο η διάθεση, ο πόνος και η χαρά, αρχή και τέλος και ύστερα ξανά καινούργια αρχή, μέρα και νύχτα, στόχοι κι έπειτα ψευδαισθήσεις.
Οι καιροί που αλλάζουν, το κυρίαρχο political correct αλλάζει και μας ξανάρχεται γερασμένο όμως ακμαίο ακόμα. Η μόδα κι αυτή το ίδιο. Ιδεολογίες χρεοκοπούν για να πλουτίσουν πάλι.
Είναι και η Ιστορία που επαναλαμβάνεται, αλλά συχνά σαν φάρσα, καθώς λέγεται όμως.
Πού οδηγεί όλο αυτό;… μα πουθενά, αφού είναι κύκλος. Μόνο στο τέλος του βίου θα οδηγηθείς προς τον Θεό, αν δεν τον έχεις ήδη απ’ τη ζωή σου εκδιώξει.
Ο Σωκράτης έλεγε πως αφου τα πάντα διαδέχονται το ένα το άλλο, αν φτάσουμε και στο δίπολο ζωή – θάνατος και φυσικά αναγνωρίσουμε οτι ο θάνατος διαδέχεται την ζωή, τοτε δεν μπορεί νομοτελειακά παρά να ισχύει και το αντίστροφο. Η ζωή δηλαδή να διαδέχεται τον θάνατο και άρα ο τελευταίος εχει μία οντότητα, αφού μπορεί κι εκείνος να “γεννά”. Δεν θα μπορούσε -λέει- να ειναι ο θάνατος πράγμα “κενό”, το απόλυτο το τίποτα, χάσμα ανυπαρξίας.
Βέβαια αυτή τη λογική προσέγγιση, οι Άγιοι τη γνωρίζανε και βιωματικά, μπορούσαν και έριχναν ματιές στην άλλη την πλευρά, πέθαναν για τον κόσμο.
Τώρα, αν θυμηθούμε ότι το πέρασμά μας, χρονικά, από αυτήν εδώ τη γη ισοδυναμεί με ενα ανοιγόκλεισμα των ματιών… τότε αναρωτιέσαι ίσως πώς ένας τόσο σύντομος και μάταιος κύκλος δύναται και σε ζαλίζει έτσι.
Λέγεται οτι το γράμμα “Θ” αντιπροσώπευε για τους αρχαίους προγόνους τον Θεό και οτι σχεδιάστηκε έτσι, ώστε ο κύκλος να αναπαριστά το σύμπαν μας και η κουκίδα που βρίσκεται στη μέση τον ίδιο τον Θεό. Η κουκίδα μέσα στη μέση όμως και όχι εκτός αυτού και απόμακρα.
Είναι που “η Βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστί” (Λουκ. 17, 21), είναι πως ειμαι βέβαιος οτι περάσατε κι εσεις κύκλους πολλούς και στην δική σας μοναδική ζωή και κατα- ζαλιστήκατε σαν ενα παιδί που ανέβηκε μια μέρα ανεξέλεγκτα στο “γύρω γύρω όλοι” και τρέκλιζε μετά. Πως σέβεστε πια τον χρόνο σας κι επίσης πως έχετε εμπεδώσει οτι συστήματα και ιδέες στριφογυρίζουνε μαζί σας και αυτά.
1η Σεπτεμβρίου – αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Νέος κύκλος, απλά αρκεί κανείς το να πιαστεί όταν είναι έτοιμος, να μπει σε αυτόν τον κύκλο. Είναι παράξενο πολύ, μα την Πρωτοχρονιά σε πιάνει και μια μελαγχολία, όμως εδώ και σήμερα είναι πιο ιδιαίτερο, πώς θα μπορούσε να ήτανε αλλιώς όταν αντί για τη φθορά, εδώ έχεις για επίκεντρο αυτό το Πνεύμα το Άγιο…
Είναι ο μόνος τρόπος -όπου προσωπικά μπορώ να φανταστώ- εξόδου απ’ τον φαύλο κύκλο.
Καλό εκκλησιαστικό έτος.