Την κολασμένη μα και την αιώνια παγωμένη ώρα εκείνη, όπου ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος τοποθετούσε το αρχοντικό του πέδιλο επάνω στον αναβολέα του αλόγου, δεν ήταν μονάχα ένας έφιππος πολεμιστής επάνω σε μία μάχη χαμένη από χέρι. Ξεκινώντας την εκστατική του κούρσα κατά την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, λιγάκι κοντοστάθηκε και έπειτα λειτούργησαν τα παιδικά βιώματα, οι μυρωδιές και εικόνες.
“Κατά μάνα – κατά γιο” λέει ο λαός και η Αγία Υπομονή, η άλλοτε Αυτοκράτειρα Αυγούστα Ελένη – Δραγάση και μητέρα του τελευταίου Βασιλιά εμφύσησε στον υιό, αξίες όπου κι εκείνη εμπράκτως, ταπεινά, είχε υπηρετήσει. Εισέπνευσε εκείνος ως παιδί μέρος από τα θυμιάματα από τα προσκυνήματα όπου αυτή τον οδηγούσε. Την είχε δει να είναι σκυφτή, να ασπάζεται εικόνες.
Μητέρα των φτωχών και κάτοχος της σύνεσης και της υπομονής, διαχειριζόμενη άριστα την παρακμή της ίδιας της, της Αυτοκρατορίας, υμνήθηκε από τον Πλήθων Γεμιστό, τον Γεννάδιο Σχολάριο, τον Γεώργιο Φραντζή.
Το τέλος της ζωής της, την βρήκε Οσία μοναχή και αφήνοντας την τελευταία της πνοή, ιδεατό εγραψε πνευματικό επίλογο στην Αυτοκρατορία λίγο καιρό πριν συνθλιβεί.
Δεν είναι θέμα χρημάτων ή θέσης κοινωνικής απλά, είναι η ανατροφή που έλαβες, η ανατροφή που δίνεις, όπου θα κάνει τελικά τη φάρα σου αυτοκρατορική.
erimitic