Οι Φωτιστές των Σλάβων
Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος έρχονται να υπενθυμίσουν σήμερα την αδιάλειπτη ιστορική πορεία του έθνους εστιάζοντας στους καιρούς του ευρωπαϊκού σκοτεινού Μεσαίωνα.
Με δεδομένη την ανεπανάληπτη επιρροή που άσκησε ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός και προχωρώντας ιστορικά από εκεί μέχρι το τέλμα των πρώτων Ρωμαϊκών χρόνων και την πνευματική παρακμή που επακολούθησε, ο ελληνισμός μεταλλάσεται και διατηρώντας στο DNA του τις αξίες, τις αρετές των προγόνων, συναντιέται με την αλήθεια του Ευαγγελίου και έπειτα απλά συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά ανά τους αιώνες.
Την ώρα όπου η ρωμαιοκαθολική αίρεση υποκύπτει στον τρίτο πειρασμό του Ιησού στην έρημο, την ίδια εκείνη ώρα ο διασωθείς θησαυρός της ελληνικής γραμματείας από αντιγραφείς μοναχούς αξιοποιείται βγάζοντας πια θεολόγους και μορφές παγκόσμιας εμβέλειας όπως ο Μέγας Βασίλειος, όπως οι υπόλοιποι ιεράρχες και όλοι οι Καππαδόκες οι Πατέρες.
Η φιλοσοφία εξελίσσεται σε μια αναζήτηση βιώματος και η “εσωτερικότητα” προσδίδει ένα βάθος στο παρεξηγημένο σκόπιμα από κάποιους κύκλους σήμερα, ελληνικό θαύμα του Βυζαντίου.
Τα 3/5 του συνόλου των θησαυρών παγκοσμίως υπολογίζεται πως βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη.
Τα βιβλία και τα έργα τέχνης του Βυζαντίου υπολογίζεται ότι ήταν περισσότερα απ’ όσα όλα τα υπόλοιπα μαζί στην οικουμένη.
Οι σημερινές μεγάλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις εξακολουθούσαν να μην υφίστανται στον χάρτη, όταν το Βυζάντιο για πάνω από χίλια χρόνια ήταν ο βασικός εκπολιτιστικός παράγοντας σε μακρινούς λαούς, σ’ απίστευτη εμβέλεια.
Όταν η Δύση ανακάλυψε την κλασική ρεαλιστική ελληνική τέχνη και μέσω αυτής εκδήλωσε την λατρευτική της έκφραση, η βυζαντινή αγιογραφία βρισκότανε ήδη πολλά βήματα πιο μπροστά, αποτυπώνοντας μια μυστηριακή διάσταση και ίσως να αποτελεί αρχέτυπο της πολύ μεταγενέστερης δυτικής “αφηρημένης τέχνης” και του υπερρεαλισμού.
Είναι η αρτιότητα της βυζαντινής υμνογραφίας, που φανερώνει το επίπεδο του βυζαντινού πολιτισμού, ντυμένη με την ελληνική γλώσσα, τη γλώσσα του Ευαγγελίου κι εξάλλου για την παγκόσμια Ορθόδοξη Παράδοση τα ελληνικά εξακολουθούν ακόμη να είναι τρόπον τινά ότι είναι σήμερα τα αγγλικά στον χώρο του “life style”.
Αυτό είναι το περιβάλλον, το ιστορικό πλαίσιο όπου δια μέσου αυτού βγήκαν προσωπικότητες όπως αυτές του Κύριλλου και Μεθοδίου.
Όσο για εμάς σήμερα, πέρα από τις μεγάλες μορφές στον χώρο της λογοτεχνίας και γενικότερα της τέχνης αλλα και των επιστημών τα τελευταία χρόνια, όπου ξεπήδησαν, ειδικότερα από τη “γενιά του ’30” και έπειτα, ας μην παραβλέπουμε και όλους αυτούς τους σύγχρονους Αγίους όπου αυτή η γη ανέδειξε, από τον Άγιο Νεκτάριο, τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή, τον Ιάκωβο Τσαλίκη, τον Παΐσιο και φυσικά τόσους πολλούς άλλους, τόσο αφύσικα πολλούς άλλους για μία χώρα πληθυσμιακά τόσο πολύ μικρή…
Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος απ’ τη Θεσσαλονίκη, δύο παγκόσμιες προσωπικότητες έρχονται σήμερα να μας υπενθυμίσουνε ποίοι είμαστε, ποίοι δεν είμαστε αλλά και την ανάγκη πρώτα εμείς οι ίδιοι να επαναφωτιστούμε.
erimitic