Το μικρό τυφλό κοριτσάκι που δεν αντίκρισε ποτέ τον Ήλιο, τους ανθρώπους, που εν αγίω Πνεύματι ατένιζε το Όλον.
Η απλοϊκή κοπέλα του χωριού, η παράλυτη πλέον ως ενήλικη, που βάδιζε στον καθαρό Ουρανό.
Η διορατική, η προορατική και η ιαματική.
“Πώς σας λυπάμαι, όσους τους έσχατους καιρούς θα ζήσετε. Η ζωή θα γίνεται όλο χειρότερη. Τελικά θα έλθει καιρός που θα βάλουν μπροστά σας τον Σταυρό και το ψωμί και θα σας πούν «Διαλέξετε!»”.
Οσία Ματρώνα
erimitic