– Κείμενο: ερημίτης –
Σκεπτόμουν… πως στον καιρό των πειρασμών δύναται να μεταβληθεί το μέσα μου, το άγριο μου ένστικτο δεν θα ‘χει πια Θεό.
Σε υποθετικά επερχόμενες δυστοπικές χρονιές, σαν το αρπακτικό παλεύω εκεί να διεκδικήσω την τροφή εις βάρος του αγνώστου διπλανού μου και σε πεδίο μάχης θα βρεθώ ευχόμενος να επιζήσω εγώ.
Που είναι εκείνος ο αλτρουισμός εάν και εφόσον παύσει η κοσμική ειρήνη;
Που πήγε όλος εκείνος ο έρωτας και η ενότητα ανάμεσα στο ζευγάρι τη μέρα που προέκυψαν ασήκωτες ευθύνες και μία επικείμενη οικονομική καταστροφή;
Η Πίστη που προσκύνησε την επιβίωσή μου και εν αγνοία μου εγώ τώρα φονιάς- σε κάποια άλλη διάσταση- στα μάτια του Θεού.
Στην άβυσσο. Εκεί, σε κάποιες χαραμάδες ενός κατά τα άλλα αδιαπέραστου, άρρωστου εγωισμού, τώρα, θα πρέπει να γίνει έμπρακτα αυτό που λίγο θα ξορκίσει όλες τις υποθετικά επερχόμενες και δίσεκτες χρονιές.*
Απ’ έξω από το παράθυρό μου είναι Σεπτέμβριος κι απόηχος κάποιου καλοκαιριού και γύρω από το αυτί μου τώρα υποβόσκει ά-χρονα ο παφλασμός του κύματος, δείχνει πως ταξιδεύει αυτό σ’ όλη τη γη ασταμάτητα κι απ’ τον παλαιό καιρό.
“Κύριε, δίδαξέ με τι πρέπει να κάνω, για να ταπεινωθεί η ψυχή μου”, είπε ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.
Και ήρθε νέα απάντηση από τον Θεό στην καρδιά:
“Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι”.
*Το ότι κάνουμε πνευματικό αγώνα δεν σημαίνει ότι θα καταφέρουμε να υπερβούμε τα σκοτάδια μας, τελικώς. Ίσως εκείνο όπου μπορούμε να κάνουμε όμως να είναι κάποιου τύπου ελεημοσύνη στο όνομα του Χριστού, στοχευμένα και επαναλαμβανόμενα, αφήνοντας έτσι τουλάχιστον την αγία μας πρόθεση, έμπρακτα, για ένα κομμάτι ουρανού απέναντι στον Θεό.
Κάποιες μόνιμες ηλιαχτίδες φωτός δηλαδή, μέσα σε σώμα ανθρώπου με σκοτισμένο – κατά τα άλλα- και κολασμένο ψυχισμό.