Και να λοιπόν που φτάσαμε στην πιο ουσιαστική ημέρα της Ορθοδοξίας, της πανανθρώπινης ιστορίας, στην πιο συγκλονιστική αλήθεια όπου μπορεί να ειπωθεί, σε μία Πίστη αδιανόητη αν στην καρδιά σου βιωθεί.
Δεύτε λάβετε φως και κάθε υποψία πένθους ψάχνει να βρει σκιά, ανήμπορο πια να υπάρξει και να εκδηλωθεί. Δεν είναι υποδοχή κάποιου καινούργιου έτους, κάποιας Πρωτοχρονιάς όπου θα διαγράψει μία προς μία τις μέρες σου σε κάποιο ημερολόγιο επάνω σε έναν τοίχο του μάταιου, της φθοράς.
Δεν είναι φαύλη υπόσχεση, μιας κούφιας θεωρίας περί οραμάτων, ηδονής, λέξεων ψευδεπίγραφων μιας φωταγωγημένης, προσωρινής γιορτής.
Μία Σαρακοστή στην έρημο δεν ήτανε αρκετή για να καθαριστείς, όμως εκείνη ανέδειξε μέσα σου το αγρίμι. Μία Εβδομάδα των Παθών δεν ήτανε σημάδι πως πρόκειται να έχεις μία εύκολη ζωή, ότι δεν θα βιώσεις πόνο, τα χείλη σου ότι δεν θα εκφράσουνε βαθύ αναστεναγμό.
Είναι αυτή η Α ν ά σ τα σ η, παράθυρο ανοιξιάτικο από έναν κόσμο άλλον που ανοίγεται μεσάνυχτα, που βρέχει ροδοπέταλα, που ανοίγουν οι Ουρανοί. Παράθυρο στο άπειρο κι η Πασχαλιά τεντώνεται σε αυτή τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα να ξεδιψάσεις σαν παιδί, που κάτω απ’ τον ήλιο ώρες έπαιζε, έτσι και η κουρασμένη, η παιχνιδιάρικη, η πάντοτε ερωτευμένη σου ψυχή…
Κ α λ ή Α ν ά σ τ α σ η! Σας ευχαριστούμε που μας στηρίζετε, που μας εμπνέετε να συνεχίσουμε – για όσο ακόμη ο Θεός προτίθεται να μας ανεχτεί- που
νοερώς, πνευματικώς, βρισκόμαστε για πολλοστή χρονιά μαζί.
ΕΡ.ΙΜ.Ι.Τ.ΙC.