– Κείμενο: ερημίτης –
Κάποτε αναρωτήθηκα τί τίτλο θα έβαζα γύρω από τη ζωή μου. Μια σύντομη περίληψη να με προσδιορίζει. Τί δύσκολη ερώτηση… με μόνη προϋπόθεση να αποκριθώ ευθέως.
Τί άβολη ερώτηση… θέλοντας να απαντήσω κάτι την πήρα αγκαλιά το επόμενο διάστημα μαζί μου.
“Μια παρεξήγηση…” και να κάποιο ξημέρωμα όπου μου ήρθε ο τίτλος.
Μια παρεξήγηση ο τρόπος που μεγάλωνα, ποιος νόμιζα θα ήμουνα, ποιος νόμιζα ότι ήδη ήμουν, ποιος θεωρώ πως είμαι.
Μια παρεξήγηση και οι συναναστροφές. Το τι σκεφτόμουν για τον περίγυρο μου και τελικά τι έλεγα, μια παρεξήγηση όταν με τη σειρά μου όλο αυτό είχε αποδέκτη εμένα.
Μια παρεξήγηση οι σκέψεις, τα πιστεύω μου, τα συναισθήματά μου… “συγγνώμη, εγώ απλά θεώρησα…” και “παρανόησα τί ζήταγα, τί πήρα”.
Μια παρεξήγηση που συνεχίζει ακόμα. Πλαγιάζω, ξυπνάω και δειπνώ με μία μασκαρεμένη ουτοπία.
Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να ορίσω στην έννοια παρεξήγηση το ακριβές αντίθετό μα ίσως το Ευαγγέλιο – τώρα σκέφτομαι- ήρθε για να καλύψει ετούτο ακριβώς το καίριο κενό.
Μα, ναι… στα αλήθεια είναι όντως έτσι. Μιλάω για όταν -νύχτα- το ακριβό αυτοκίνητο είναι μες στο γκαράζ και τα κλειδιά και οι πιστωτικές σε ένα βαθύ συρτάρι, για όταν οι συγγενείς και οι φίλοι σου έχουνε αποκοιμηθεί και θα σταθείς γυμνός προς την αιωνιότητα, σε ένα πηχτό σκοτάδι.
Ναι, στο τέλος μιας παρεξήγησης, νομοτελειακά θα φέξει η Αρμονία.