– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Το ότι η ορθοδοξία είναι βιωματική το γνωρίζει, ή μάλλον το αισθάνεται, κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός ορθόδοξος. Μέσα από τις πτώσεις, τα σκοτάδια μας, τις απουσίες μας, την απομάκρυνσή μας, την ακηδία μας, προσπαθούμε να κρατάμε ανοικτή την πόρτα μας στο Φως. Η συνειδητοποιημένη συμμετοχή του χριστιανού στα Θεία Μυστήρια είναι το νάμα, το κρυστάλλινο νερό της πηγής, η συνάντηση του ερωτευμένου με το ποθούμενο πρόσωπο.
Μέγιστη ημέρα της χριστιανοσύνης προχθές: η Παναγιά μας, η Μεσίτρια, η Άνασσα των πάντων στο διαρκές εδώ και στο πάντα. Οι καμπάνες κελάηδισμα ουράνιο να διαλαλούν Κοίμηση και Ζωή μαζί.
Μου αρέσει η ενορία μου. Είχαμε και την ευλογία ύπαρξης ιερέα – ποιμένα! Κι αυτό είναι συγκλονιστικό! Σφραγίζει τη ζωή του πιστού. Προσωπικά κρεμόμουν από κάθε του λέξη: είτε λειτουργούσε, είτε κήρυττε, κάθε του λέξη ήταν σαν να είχε πρόσωπο! Άκουσμα καθαρό, ευήκοο, γλυκό και δυνατό, άνεμος και τράνταγμα…το ένοιωθες ότι έβγαινε από τη ψυχή του, σε καλούσε να γίνεις κοινωνός! Τί χάρισμα, τί ευλογία! Θέλω να παρακολουθώ τη λειτουργία- συγκεκριμένα θέλω να ακούω και να ξανακούω συγκεκριμένα χωρία, λέξεις. Να ακούω το “Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”, το “Άξιον ,έστί”, το “τόν ,ὑπὀλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνη καί μετανοία ἐ, κτελέσαι” και πολλά άλλα. Να τα ακούω στην υπέροχη και μοναδικά αρχαία ελληνική γλώσσα μας και να γίνονται δύναμη και παραμυθία βίου.
Η ενορία μας δεν έχει ξενόγλωσσους. Αλλά και να είχε, τίποτα δε θα άλλαζε το γεγονός ότι κάποιες… καινές ιδεούλες απαγορεύονται να κηλιδώνουν ακουστικά και λειτουργικά την ιερότητα της στιγμής. Φιλοξενούμενος (για πολλοστή φορά) Έλληνας ιερωμένος (κι όχι ηλικιακά νέος) – που εδώ και χρόνια είναι ιερέας κάπου στην Αφρική- συλλειτουργεί με το παλιό και το νέο “αίμα” του ναού μας. Μέχρι εδώ καλά. Στο σημείο των αιτημάτων της Θείας Ευχαριστίας ( το οποίο είναι επαναλαμβανόμενο ) ακούω κάτι μπουκωμένες λέξεις, πνιχτούς ήχους, μία ρινική μουρμούρα που προσομοίαζε πρωτόγονη προσπάθεια εκφοράς λέξεων ( ούτε καν λόγου ) !!! Μέσα από αυτόν τον ηχητικό κουρνιαχτό – ιεροσυλία – αντιλαμβάνομαι δύο λέξεις αγγλικές…μού γυρίζει κυριολεκτικά το μάτι, προσπαθώ να μαζευτώ, αισθάνομαι σαν κάποιος να με πέταξε έξω από την εκκλησία!
Πριν χρόνια είχε γίνει θέμα η απόδοση της λειτουργίας στην νεοελληνική. Το γιατί δεν προχώρησε πασιφανές. Δοκιμάστε από μόνοι σας να εκφέρετε ένα μικρό απόσπασμα όχι στο πρωτότυπό του κι αν δε νοιώσετε “αποξενωμένοι ”…σφυρίστε μου κλέφτικα… Τώρα μπάζουμε κι από το παράθυρο woke νεωτερισμούς; Ο λόγος;; Εντυπωσιασμός; Αλλαγή; Εκμοντερνισμός; Πείραμα; Εξυπνάδα; ( Μα δεν ήταν ούτε καν αγγλικά όπως τα έλεγε..) Με ποιό δικαίωμα αποφασίζετε μια τέτοια γλωσσική αντικατάσταση στο συμπαγές δομικό στοιχείο της Θείας Λειτουργίας; Με ποιο δικαίωμα αφαιρείτε τη χαρά μιας προσμονής; Το λίγο φέρνει το πολύ- προοιωνίζετε ( με “ε”- απευθύνομαι στους πράττοντες τοιαύτα ) κάτι;
Σε μία εποχή που γλώσσα και θρησκεία διώκονται κι αποδομούνται μέσα από το χρυσό χάπι της παγκοσμιοποίησης και της woke ατζέντας, βαράτε ενέσεις με αργό δηλητήριο στην καρδιά των γεγονότων; Μεγάλοι ιστορικοί και δάσκαλοι της ελληνικής γλώσσας έχουν μνημειώδες έργο στην προάσπιση της γλώσσας μας, στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στις τάξεις και βλέπουμε ξαφνικά χαριτωμενιές άνευ λόγου σε ώρα λειτουργίας; Ποντάρετε στο “έλα μωρέ, και τί έγινε;”. Τη στιγμή που εξισλαμίζεται ραγδαία η Ελλάδα – η πανέξυπνη Ευρώπη είναι ήδη!!- εισάγετε αλλοιώσεις που η έκβασή τους είναι βέβαια. Είμαι στην πατρίδα μου και απαιτώ να ακούω τη γλώσσα μου! Δε βρίσκομαι ούτε σε μέσα μαζικής μεταφοράς, ούτε σε αίθουσα ευρωκοινοβουλίου. Κι ένα ακόμα γεγονός με λύπησε και με εξόργισε συνάμα. Νομίζω ότι ήμουν η μόνη που αντέδρασε. Πολλοί δεν το άκουσαν, άλλοι δεν κατάλαβαν κι όσοι κατάλαβαν-κι εδώ είναι το χειρότερο-δεν τους άγγιξε καν… απόδειξη ότι η πόλη πέφτει πάντα από μέσα, άραγε;
Η γλώσσα της Θείας Λειτουργίας είναι ο γλωσσικός της μαργαρίτης! Μην τη μαγαρίζετε, μην τη μπασταρδεύετε, μην την προσβάλλετε!