Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος
Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς φαίνεται ἀκατανόητη ἡ στάση τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στὸν παραλυτικὸ, ὅταν τὸν ρωτάει: «θέλεις νὰ γίνεις καλά»; Τί ἄλλο θὰ ἤθελε ὁ παραλυτικὸς ἀπὸ τὸ νὰ γίνει καλά, ἀφοῦ καθόταν ἀνήμπορος ἐκεῖ κοντὰ στὴν κολυμβήθρα; Τὸ ἐρώτημα βέβαια τὸ θέτει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ πάει ἀκόμη παραπέρα: ἡ θεραπεία, τὸ θαῦμα, δὲν εἶναι μιὰ κίνηση χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου, χωρὶς τὴν ἐπίγνωσή του, χωρὶς τὴ συγκατάθεση τῆς ἐλευθερίας του, χωρὶς τὴ δυνατότητα ἀποκατάστασης τοῦ «προσώπου» καὶ τοῦ λόγου ὕπαρξής του. Αὐτὴ εἶναι ἡ διάκριση καὶ ἡ διαφορὰ μὲ τὸν κόσμο. Ὁ «κόσμος» θέλει νὰ σοῦ κάνει εὔκολη τὴ ζωὴ χωρὶς τὴν ἐπίγνωση τοῦ λόγου τῆς ὕπαρξης σου, χωρὶς τὴν ἀλλαγὴ τῆς στάσης τῆς ζωῆς σου. Ἔτσι, σοῦ ἀλλάζει τὰ πράγματα κάνοντας τὴ ζωή σου ἁπλῶς πιὸ εὔκολη.
Ὅμως γιὰ τὸν Κύριο ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιατὶ ἡ βάση τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Σταυρὸς, δηλαδὴ ἡ θυσία. Μιὰ διαδικασία ἀγάπης. Καὶ ὁ Χριστὸς ρωτάει γιὰ νὰ δεῖ ποιὸ εἶναι τὸ πρόβλημα. Διότι πολλὲς φορὲς ἡ σωματικὴ ἀσθένεια, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος εἶναι καὶ σῶμα καὶ ψυχὴ καὶ πνεῦμα, μιὰ ἀδιάσπαστη ἑνότητα, συνδέεται μὲ πνευματικὲς καταστάσεις καὶ μὲ ψυχικὰ νοσήματα. Οἱ αἰτίες μπορεῖ νὰ εἶναι πολλές. Ἔτσι λοιπὸν ρωτάει ὁ Κύριος γιὰ νὰ τοῦ πεῖ ὁ ἴδιος ὁ παραλυτικὸς ὅτι «θέλω νὰ γίνω καλά, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἄνθρωπο. Εἶμαι τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἐδῶ καὶ δὲν ἔχω ἄνθρωπο». Γιὰ νὰ καταλήξει ἔτσι στὴν αἰτία τοῦ προβλήματος, διότι δὲν μπορεῖ νὰ θεραπευθεῖ ὁ ἀσθενής, ἂν δὲ βρεθεῖ ὁ λόγος, ἡ αἰτία. Ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Θεό, ἂν ἐξαντλεῖται ἡ σχέση του στὶς τυπικὲς ἐκκλησιαστικὲς διατάξεις καὶ δὲν ἔχει βρεῖ τὸν ἐσωτερικό του λόγο, τὸν λόγο τῆς ὕπαρξής του. Ἂν δὲν ἔχει βρεῖ τὴν αἰτία καὶ τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ προσεγγίσει τὸ Θεὸ ἢ ἔστω γιὰ νὰ ἀποδείξει στὸν ἑαυτό του ὅτι ἀξίζει νὰ ζεῖ, νὰ χαίρεται, νὰ ἐλπίζει. Ὁ Χριστὸς βρίσκει τὴν αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ παραλυτικοῦ καὶ ἡ αἰτία εἶναι ὅτι εἶναι μόνος. Ἄρα, ἡ μοναξιὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ συμπτώματα τῆς ἁμαρτίας.
Μά, θὰ πεῖ κάποιος, αὐτὸν τὸν ἄφησαν μόνο του καὶ φταίει αὐτός; Ἔχουμε συνηθίσει νὰ θεωροῦμε ἁμαρτία μόνο τὴν ἐγκατάλειψη τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι τὴν ἁμαρτία τὴν φέρουν αὐτοὶ ποὺ ἐγκαταλείπουν κάποιον. Ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ ἐγκαταλείπεται εἶναι πολλὲς φορὲς ἡ αἰτία, μὲ τὴ δυστροπία τοῦ χαρακτήρα καὶ τὴν ἰδιορρυθμία του.
Εἶναι ἁμαρτία νὰ θέλουμε νὰ ἀχολοῦνται ὅλοι οἱ ἄλλοι μαζί μας καὶ νὰ μᾶς καθιστοῦν κέντρο τῆς ὕπαρξής τους. Αὐτὸ ἀποκρούει, ἀπομακρύνει τοὺς ἄλλους. Ὅμως ὅταν πλησιάζεις ἕναν ταπεινὸ ἄνθρωπο, ὅσο πονεμένος κι ἂν εἶναι, χαίρεσαι νὰ βρίσκεσαι κοντά του καὶ δὲν θέλεις νὰ ξεκολλήσεις. Ἐνῶ ὅταν βρεῖς ἕναν ἐπηρμένο, περήφανο καὶ γκρινιάρη ἄνθρωπο, στὸ τέλος θέλεις νὰ φύγεις μακριά του. Σοῦ βγαίνει αὐτὸ διότι ἡ δική του διάθεση εἶναι ἀντικοινωνική. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θέλει νὰ προσεγγίζει τοὺς ἄλλους μὲ τὸ δικό του μέτρο, μὲ τοὺς δικούς του ὅρους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους θέλει νὰ δικαιώνεται. Ἄρα τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ δικαίωση τῆς ζωῆς μας. Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἁμαρτία τοῦ παραλύτου ἦταν ἡ μοναξιά του∙ δὲν μποροῦσε νὰ ἑλκύσει ἀνθρώπους κοντά του. Δὲν εἶχε ἐκείνη τὴν ποιότητα ζωῆς ὥστε νὰ χαίρεται κανεὶς νὰ εἶναι μαζί του.