– Κείμενο: Ειρήνη Παπαγεωργίου –
Κλείσε τα μάτια. Άδειασε το μυαλό σου. Εντελώς… Φαντάσου το απόλυτο τίποτα. Τί χρώμα μπορεί να είναι;; Μπορεί να είναι μαύρο! Το απόλυτο μαύρο. Χωρίς ήχο, χρώμα, βάθος, ύψος καμία αίσθηση. Τίποτα.
Μπορεί να είναι λευκό; Ίσως!… Χωρίς άλλο χρώμα, ήχο καμιά απολύτως αίσθηση. Τίποτα.
Μπορεί να είναι διάφανο; Μπορεί!… Κενό, άπειρο κενό. Άυλο, χωρίς καμία αίσθηση, ήχο, βάθος, μήκος, ύψος…Το απόλυτο τίποτα.
Η πρώτη σκέψη ή φαντασίωση,του κενού, του απόλυτου τίποτα,είναι το μαύρο… όπως όταν κλείνεις τα μάτια,πριν προλάβεις να σκεφτείς κάτι…
Κάποιες φορές όμως είναι λευκό φως! Συνήθως το φαντάζεσαι όταν νιώθεις πλήρης..!
Τώρα φαντάσου, ότι από το απόλυτο τίποτα έγινε ένα big bang και δημιουργήθηκε το σύμπαν! Το σύμπαν, με μια τέλεια αρμονία και τάξη.
Και μέσα στο σύμπαν αυτό η γη που ζούμε και ο άνθρωπος…
Ο άνθρωπος που εξελίχθηκε… από κύτταρα; από κάποιο υδρόβιο ον; από πίθηκο; από τί;?
Πώς γίνεται μια τέτοια εξέλιξη να δημιουργήθηκε μόνη της; Να σκέφτεται και να πράττει! Να φαντάζεται και να πραγματοποιεί! Να ρωτά και να απαντά! Να κατακτά ουρανό, γη και θάλασσα! Να εξουσιάζει ουρανό, γη και θάλασσα!… κι όμως να απαντά στο τέλος της ζωής του: ματαιότης, ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης! Πώς συμβαίνει να έχεις ενεργό μόνο το δέκα τοις εκατό σε χρήση του εγκεφάλου σου, άνθρωπε; ποιος είναι αυτός που δεν το επιτρέπει;;!
Τί πιο πολύτιμο,πιο όμορφο πιο αξιοθαύμαστο από τη δημιουργία!; Κι όμως! Καγχάζεις για τα δημιουργήματά σου, άνθρωπε, χωρίς να αποδίδεις τις τιμές στον Δημιουργό. Και πασχίζεις να αποδείξεις ότι δεν Υπάρχει. Μα δεν μπορείς. Ούτε το αντίθετο μπορείς να το αποδείξεις. Γιατί δεν υπάρχει. Είναι. Υφίσταται, άσχετα από το μικρό τόσο δα μυαλό σου, που μπορεί να καταρρίψει ή να αποδείξει θεωρήματα, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί το προφανές!
Γιατί σκοτίζεται ο νους από το ΕΓΩ. Φτάνεις ως εκεί που μπορείς να αντιληφθείς και αυτό, συμβαίνει με θεϊκή παρέμβαση για να προφυλαχτείς εσύ, πού είσαι τόσο αυτοκαταστροφικός…
Δες που σε έφτασε η ματαιοδοξία σου και η απομάκρυνσή σου απ’το Αγαθό. Όποια εφεύρεση κι αν έκανες δεν αρκέστηκες στο καλό αλλά την χρησιμοποίησες για εξόντωση, για κέρδος, για δύναμη και εξουσία.
Έκλεισες σε ένα μέρος τη συνείδηση που ουρλιάζει και έχεις πέσει μέσα σε ένα συνονθύλευμα πτωμάτων, πονεμένων εξοργισμένων, αδικημένων, κατατρεγμένων ανθρώπων που είναι δίπλα σου, κάποιες φορές κάτω από εσένα, αν έχεις αξίωμα, μα κλείνεις τα αυτιά στον ΝΟΥ σου. Όχι στη λογική σου. Αυτή είναι ανοικτή. Αυτή κάνει το κακό γιατί την έκανες κυρίαρχο. Μα μιλάω για Νου! Διάνοια, κρίση, φαντασία αίσθηση!
Έδωσες εξουσία στον πόθο και στο πάθος και έστρεψαν το νου σου εκεί. Στα φθαρτά, στο σώμα. Ο,τί ευγενές το ερμήνευσες κακό, μαλθακό, αδυναμία… Ο,τί άσχημο το ανήγαγες σε ύψιστο αγαθό, σε σκοπό ζωής.
Αναζητάς όμως το μεταφυσικό! Δεν είναι οξύμωρο;; Εσύ που θεοποίησες την ύλη κι όμως γοητεύεσαι τόσο από το μυστήριο του μεταφυσικού! Αρκεί να μην λέγεται Θεός. Δεν αντέχει ο εγωισμός σου να έχεις Κύριο. Γιατί έχεις συνδέσει τον Κύριο με αυτό που εσύ έχεις ερμηνεύσει και κάνει πράξη ως κύριος. Κύριος αφέντης, δυνάστης με βούρδουλα. Όμοιος ομοίω αεί πελαζει… Δεν αντέχει ο εγωισμός σου να ταπεινωθεί. Να πει τα σώψιχά του σε έναν άνθρωπο. Πώς θα κατέβεις από το βάθρο σου; Πώς θα μιλήσεις για αυτά που ντρέπεσαι ή για τα όποια κακά έπραξες; Αφού τίποτα δεν σε κάνει να ντρέπεσαι μιας και τα πάντα τα έκανες δικαίωμά σου. Αφού κακό μόνο οι άλλοι σου κάνουν, έτσι δεν είναι; Και σε ποιον να τα πεις; Σε έναν ιερέα; Έναν αμαρτωλό ιερέα; που τόσο ηδονίζεσαι να προσφωνείς;!!!
Όχι! Δεν επιτρέπεις τέτοια στην μεγαλειότητά σου!
Εσύ είσαι μοναδικός, αυτόφωτος, παντοδύναμος, αληθινός, δίκαιος, άμεμπτος, καλός, αγαπητός…
Μέχρι να έρθει η ζωή, λένε κάποιοι… εγώ θα πω μέχρι να έρθει η Θεία Πρόνοια, να σε ξεκουνήσει, να σε συνταράξει και να σε Ξυπνήσει με την Α- λήθεια…
Αν το αξίζεις να ζήσεις αυτό το θαύμα και δεν σε έχει καταπιεί ολόκληρο το ΕΓΩ σου και πνίγηκες ήδη!….
Καλή μετάνοιά μας.