Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Την ώρα της προσευχής όταν ο νους του ανθρώπου αποδύεται τον παλιό άνθρωπο και ενδύεται το νέο, της θείας χάρης, τότε βλέπει την καθαρότητά του να λάμπει όπως περίπου το χρώμα του ουρανού, που ονομάσθηκε από τη γερουσία του Ισραήλ «τόπος Θεού», όταν το είδαν στο όρος Σινά. Λοιπόν, αυτή τη δωρεά και χάρη του Θεού, δεν πρέπει να την ονομάζουμε πνευματική προσευχή, αλλά γέννημα της καθαρής προσευχής, που κατεβαίνει δια του Αγίου Πνεύματος. Τότε ο νους ανεβαίνει πιο ψηλά από την προσευχή, η οποία παύει πια μπροστά στην ανώτερη κατάσταση. Και τότε ο μοναχός δεν προσεύχεται, αλλά βρίσκεται σε έκσταση μέσα στα ακατάληπτα μυστήρια, που είναι ανώτερα από τον παρερχόμενο κόσμο, και σιωπά αγνοώντας όλα όσα έχουν σχέση με την εδώ ζωή. Αυτή η άγνοια είναι ανώτερη από τη γνώση, και μακάριος είναι εκείνος που έφθασε σ’αυτή την άγνοια, την αχώριστη από την προσευχή.