– Κείμενο: ερημίτης –
Επί του Όρους Ομιλία. Σε κάποιο σημείο της ο Χριστός, κάνει την παρακάτω αναφορά:
Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις.
Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸν ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ. (Ματθ. 5,27-28)
(Ακούσατε ότι ελέχθη στους αρχαίους, να μη μοιχεύσεις. Εγώ όμως σας λέω ότι ο καθένας, ο οποίος βλέπει γυναίκα με επιθυμία προς αυτήν, ήδη μοίχευσε μέσα στην καρδιά του).
Και κάπου εκεί φαντάζομαι -ποιητική αδεία- τον Μέγα Βασίλειο ανάμεσα στους ακροατές, στους πρόποδες του Όρους, τότε να σχηματοποιεί μες στο μυαλό αυθόρμητα, εκείνη την περίφημή του φράση, που βρίσκεται στον τίτλο:
“Και γυναίκα δεν γνώρισα και παρθένος δεν είμαι…”
Ο λόγος για τον οποίον μπήκα στη διαδικασία απόψε να γράψω αυτό το κείμενο, είναι εκείνη η προσκόλληση, εκείνη η άμεση και αποκλειστική σύνδεση στη λαϊκή συνείδηση, της αμαρτίας με το σεξ και μόνο. Αναλυτικότερα, τόσο σε στίχους λαϊκών τραγουδιών, όσο και σε αστεϊσμούς μεταξύ φίλων, τόσο από “χλιαρούς” θρησκευόμενους, όσο και από ανθρώπους της πίστης ενώπιον της συνείδησής τους, είτε και του πνευματικού, παντού ο ίδιος παρονομαστής: Όταν τους τεθεί η έννοια της αμαρτίας, στο πρώτο όπου θα καλπάσει ο λογισμός, να είναι βεβαίως το σεξ, το οποίο επισκιάζει για εκείνους όλα τα άλλα. Επισκιάζει όλη αυτήν την απέραντη και ήδη σκοτεινή άβυσσο του ανθρώπου, όλα τα μικρά εγκλήματα που διαπράττει στην καρδιά την κάθε ημέρα που περνά.
Παίρνοντας ως δεδομένη βέβαια, την ασυδοσία η οποία διέπει όντως την κοινωνία μας γύρω και από αυτού του είδους θέματα, εννοώ τα σεξουαλικά, αλλά επίσης παίρνοντας σαν δεδομένο πως καταρχάς μες στο μυαλό έχουμε άπαντες μοιχεύσει, θα μου επιτρέψετε να αποφύγω προσωπικά κάτι που από την αρχή της συγγραφικής μου απόπειρας εδώ, είπα πως δεν θα ασχοληθώ: Με τον ηθικισμό.
Παρθένος δεν είμαι φυσικά ούτε εγώ.
Και ο ηθικισμός ενίοτε αποτελεί μεγάλη αμαρτία.
Ο ηθικισμός, ο στείρος φαρισαϊσμός είναι μία κατάσταση την οποία στηλιτεύει έντονα ο Χριστός -όπως στο παραπάνω απόσπασμα- όπου σε εμποδίζει να σκαλίσεις το εσωτερικό σου, να φτάσεις στην ουσία. Ο ηθικισμός γεννάει ενοχικότητα και αυτό το ξέρουνε καλά οι Ρωμαιοκαθολικοί και όσοι τους μιμούνται. Ή ίσως και ουδέποτε το έχουν καταλάβει.
Στην επί του Όρους Ομιλία προσφέρεται το φάρμακο για μια ψυχή κατακερματισμένη, όπως και γενικότερα στα Ευαγγέλια άλλωστε και η αμαρτία μας, η οποία μας φέρνει πόνο, βρίσκεται εκεί απλωμένη.
Παρθένος δεν είμαι και θα συνεχίσω να αποφεύγω κατά συνέπεια να θίγω επικριτικά, σεξουαλικά ζητήματα, πολύ περισσότερο υπό ένα φτηνό και ρηχό πρίσμα όπου υπαγορεύει ότι αρχή και τέλος του ορισμού “μεγάλη αμαρτία” είναι το σεξ.
Το ζητούμενο είναι η συνολική κάθαρση της ψυχής, όπου ευρύτερα βέβαια, θα πρέπει πρώτα να μπει κάποιος στη λογική και στην τροχιά του Θεού, και συν τω χρόνω, όλα θα ρυθμιστούν αυθόρμητα εντός του.
Κλείνοντας και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εάν μου ζητούσε κάποιος να δώσω κατά τη γνώμη μου ένα υγιές μοντέλο σχετικό με τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων, τότε -ίσως παραδόξως- θα διάλεγα να παραθέσω όχι κάποιο από τα σπουδαία πατερικά κείμενα, μα το αρχέτυπο που είναι στα παραμύθια. Δηλαδή: Η απλή και όμορφη κοπέλα που περιμένει για να δοθεί στον πρίγκιπά της, ο οποίος την έχει ξεχωρίσει και για την εσωτερική της ομορφιά επιπροσθέτως και που διαλέγει εκείνος τον δύσκολο τον δρόμο, να εξουδετερώσει δηλαδή όλους αυτούς τους δράκους που συναντά στη στράτα του και που τελικώς η ένωση μαζί της είναι εκστατική, γιατί είναι εκ των πραγμάτων και πνευματική.
Τα παραμύθια έχουν αλήθεια, γι’ αυτό και άντεξαν στον χρόνο και στην περίπτωσή μας οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που περιγράφεται πιο πάνω, υπολείπεται του ιδεατού. Γι’ αυτό εξάλλου επιθυμούμε να δίνουμε ακριβώς αυτά τα παραδείγματα, διαβάζοντάς τα στα παιδιά μας.
Όμως, επειδή οι άνθρωποι ούτε αγγελικά πλασμένοι είμαστε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και επειδή πονάμε ψυχικά από ένα σωρό άλλες αιτίες κι αναζητάμε ηδονή τόσο σε αυτό, όσο και σε όλα τα άλλα, φτάνουμε στο σημείο το παραμύθι των παιδικών μας χρόνων, όταν θα μεγαλώσουμε αυτό να το γυρνάμε σε μία πορνογραφία.
Όπως και γενικά ο βίος μας -σε όρους πλατωνικούς- σίγουρα έχει καταχωρηθεί σε αστυνομικά δελτία…
Στο τέλος του παραμυθιού αναγράφεται πως το ζευγάρι έζησε τελικά καλά. Η αλήθεια είναι ότι εμείς που συν τοις άλλοις έχουμε μια τέτοια Πίστη Ορθόδοξη αληθινή και ζωντανή ως οδηγό, μπορούμε και καλύτερα.