– Κείμενο: ερημίτης –
Το έχω δηλώσει κατά το παρελθόν, ότι δεν ήμουν πάντα Ορθόδοξος. Είχα ασχοληθεί με κάθε τάση και οτιδήποτε άλλο, αλλά ποτέ με την Ορθοδοξία.
Μια οδυνηρή περίοδος της ζωής μου ωστόσο, στο αποκορύφωμα της, μου έδειξε τον δρόμο και στην ουσία -αναξίως- μπορώ να πω πως από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε για εμένα το πλέον συναρπαστικό ταξίδι. Κι ήτανε Πάσχα όταν συνέβη αυτό. Κατόπιν των εξελίξεων αισθάνθηκα πως έπρεπε για αρχή να εξομολογηθώ, μετά των τόσων δεκαετιών συσσωρευμένη μου αστοχία.
Αυτό συνέβη λίγους μήνες αργότερα, είχε μπει ήδη ο καυτός Αύγουστος, για να εξελιχθεί τελικώς η ώρα της εξομολόγησης σε μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία. Ήταν παράξενη η κατάσταση, θα έλεγα “κινηματογραφική”, ο Πνευματικός ακραία “επιθετικός” και όλο αυτό με οδήγησε για πρώτη φορά – τότε- στην έρημο, εντελώς εξουδετερομένο.
Όταν μιλάω για “έρημο” δεν το εννοώ “ποιητικά”, μα κυριολεκτικά. Κι ήτανε Αύγουστος όπως και τώρα και ο κόσμος ο φυσιολογικός έφευγε για διακοπές κι εγώ ο μέχρι πρόσφατα “κοσμικός” να “βολοδέρνω” στην άμμο την καυτή, ψάχνοντας απεγνωσμένα να επαναπροσδιοριστώ.
Λιτή τροφή, πολύ νερό, ένα βιβλίο και κάθε ημέρα που περνούσε και ένας νέος πειρασμός. Αυτή η κατάσταση στην ουσία, γέννησε κι ετούτη τη σελίδα και δοξάζω τον Θεό, γιατί όλο αυτό, συμπεριλαμβανομένου και του “ακραία επιθετικού Πνευματικού” αποτέλεσαν ιδανικές συνθήκες να “χτίσω” από την αρχή. Προσπάθησα να ανακαλύψω την ουσία της Ορθοδοξίας και με τον καιρό ξεκαθάριζα πολλά μέσα στο κεφάλι μου.
Τώρα και πάλι Αύγουστος και αυτή τη φορά, κάνω κάποιες σκέψεις πιο ευρύτερες και κοινωνικοπολιτικές. Με αφορμή την πανδημία που προέκυψε από τότε, βγήκανε προς τα έξω κάποιες επιθετικές και απαξιωτικές κυρίαρχες τάσεις από τα ΜΜΕ με αποδέκτη την Ορθοδοξία, τα παραδείγματα πολλά, δεν θα τα αναλύσω, αποκορύφωμα μίας συγκεκριμένης “πολιτικής” κατά την οποία προβάλλονται και υπερτονίζονται επιλεκτικά πάντοτε αρνητικά στοιχεία, ενώ ο Ορθόδοξος πάντα παρουσιάζεται σε κάποιο σήριαλ λόγου χάρη είτε να είναι ανόητος, γραφικός, είτε να είναι “δήθεν” που κρύβει κακά στοιχεία.
Υπάρχει και το άλλο πρόσφατο παράδειγμα γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών που μας πιστοποιεί ότι οι κυβερνήσεις δρουν απαξιωτικά μέχρι και ως προς τις ίδιες τις αρχές αυτών που αγωνίστηκαν και εντέλει μέσα απ’ το αίμα ίδρυσαν το νέο ελληνικό κράτος.
Στην εποχή της “ελευθερίας” ο καθένας μπορεί απενεχοποιημένα να κυκλοφορεί όπως θέλει, να υποστηρίζει ότι θέλει, υπάρχει αυτό το νέο “μοδάτο” σλόγκαν του “ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού” στο οποίο ο Ορθόδοξος δείχνει να είναι ο μόνος που έχει μείνει απ’ έξω, κάποια γελάκια, η στάμπα του οπισθοδρομικού και πια ο καθένας κάνει ότι θέλει πλην του Ορθοδόξου ανθρώπου, όπου σπρώχνεται στο να ντραπεί να κάνει τον σταυρό του, όπου θα σιωπήσει ένοχα σε μία συζήτηση σχετική.
Ο Ιχθύς, το “συνθηματικό” σύμβολο των πρώτων Χριστιανών κατά την εποχή των διωγμών, εξέφραζε τότε στα κρυφά, αυτό που δεν μπορούσανε να πούνε φωναχτά. Κι εμείς τώρα, ξανά, σε μια “σιγή ιχθύος”, ένα ψάρι τον Αύγουστο και αναρωτιέμαι από μεριάς μας, μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούμε σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει προς το κακό;
Κρατώντας τα ιερά κείμενα και χωρίς να αλλάξουμε ούτε “ένα κόμμα” από αυτά, μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας τους ηθικισμούς, την άνευρη προσκόλληση που “αρπάξαμε” σε έναν βαθμό απ’ τους αιρετικούς της Δύσης; Μήπως να πάψει κι εκείνος ο αν- Ορθόδοξος φανατισμός που μας απομονώνει; Εκείνον τον Αύγουστο τον παλιό στην έρημο, μέχρι κι εγώ αισθάνθηκα πως η Ορθοδοξία είναι ζωή, ας βγούμε λοιπόν μπροστά να ζήσουμε στα άκρα και ας το προβάλλουμε απενοχοποιημένα αυτό.
Συμπερασματικά, δέν έχω καταλάβει γιατί τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και σε προσωπικό θα έπρεπε να αφήνουμε σε δημόσιο επίπεδο την Πίστη να άγεται και να φέρεται τόσο από την Πολιτεία όσο καί από το ρεύμα της εποχής το τόσο νοσηρό, που έτσι κι αλλιώς ταυτίζονται…
Υπάρχει το σκίτσο το γνωστό όπου πολλά ψάρια μικρά μαζί, καταβροχθίζουνε το μεγάλο, όμως αυτός εδώ ο ΙΧΘΥΣ φτάνει και περισσεύει Μόνος του να καταπιεί την θάλασσα με ότι έχει μέσα μιας και μιλάμε για την μεγαλύτερη επανάσταση εξάλλου – ιστορικά- που έγινε ποτέ.
Από την άλλη είναι ελπιδοφόρο το ότι όλο και ξεπετάγονται καινούργιες και αξιόλογες ορθόδοξες φωνές και δεν γνωρίζω αν θα ακουστεί ακραίο ή βαρύγδουπο, όμως υποψιάζομαι και το εύχομαι, σε αυτήν εδώ την ερημιά, σε αυτόν τον Αύγουστο, πως ίσως αυτές μαζί με εκείνες όλων μας, υπό τη Θεία Πρόνοια να είναι προπομπός μιας “Νέας Γενιάς Ορθόδοξων”.