=Παραλιακά κατά τον Όμηρο, έτσι κι αλλιώς μες στην Ελλάδα μας η οποία περιβρέχεται απ’ τη θάλασσα κατά τα δύο περίπου τρίτα του ηπειρωτικού της χώρου και σχηματίζει ένα πλήθος μεγάλων και μικρών νησιών και μια πελώρια, δαντελένια ακτογραμμή.
Ο διφορούμενος και ευμετάβλητος χαρακτήρας της, ώθησε τους αρχαίους προγόνους να την ταυτίσουν με το ανθρώπινο συναίσθημα μες στις αλληγορίες τους που έκρυβαν οι μύθοι.
Πρώτοι οι Έλληνες κατασκεύασαν καράβια και βρέθηκαν εν πλω και έφτιαξαν αποικίες και έφτιαξαν διαχρονικά κοινότητες, πέρα από αυτή την θάλασσα, την ιδιότυπη έρημο την πάντοτε υγρή όπου καλύπτει τα 3/4 της Γης.
Τρικυμία, κίνδυνος, θάνατος, γαλήνη, κάλλος, ζωή, πύλη προς το ρευστό και ο Ιησούς που περπατάει επάνω της, που αποδέχεται να έρθει μαζί Του και ο Πέτρος, που πάτησε και αυτός στα κύματα, που βούλιαξε απ’ τον τρόμο.
Αύγουστος και αυτή ακριβώς η θάλασσα, δυναμικά παρούσα, που όλες αυτές τις μέρες ο άνεμος της Παναγιάς της δίνει επιπρόσθετα κι άλλη δυναμική.
Του Αυγούστου η γαλάζια θάλασσα, χαρά του Άη Νικόλα.
Λίγο δροσιστική, λίγο αλμυρή, θυμίζει τη ζωή σου.
Βαθιά εισπνοή, ενός λεπτού φυγή, κατάδυση στη σιωπή κι οι φλύαροι οι σοφιστές θα ‘ταν καιρός να πάψουν.
Ενός λεπτού φυγή και αίσθηση ερημίτη…
erimitic