– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Η ημέρα που τα ταπεινά βάγια έπλεξαν τη δόξα τους με κουρνιαχτό, αλαλαγμούς, ζέστη, αληλούϊα, επευφημισμούς, ελπίδα και την πραγματοποίηση της προφητείας του Ζαχαρία για την είσοδο του Βασιλέα και Ποιητή των πάντων, είναι εδώ. Έτος 2022 μ.Χ. Με μία διαφορά: επί 1989 έτη ο χριστιανικός (και ίσως και κάποιοι αλλόθρησκοι) γνωρίζουν την έκβαση, που εκείνος ο όχλος τότε δε γνώριζε… μια έκβαση που ομοιάζει έρωτα διπολικού, αλαφιασμένου ψυχάκια που ανεβάζει σε ουράνια για να κατακρυμνήσει άκριτα σαν την λαιμητόμο σε έρεβος και τάρταρα αυτό που δοξολογούσε…
Από το Ωσσανά στο Σταύρωσον… πόσος χρόνος, πόσες αποδείξεις, πόσες ετυμηγορίες, πόσες δίκες χρειάζονται; Εκτός από τη διαφορά που αναφέρθηκε παραπάνω, βρείτε ομοιότητες! 1989 χρόνια μετά, επί 1989 χρόνια. Η ίδια γραμμική ακολουθία, η ίδια αποκαθήλωση μέσα μας για τον Θεάνθρωπο, για τον συνάνθρωπο, για τον δικό μας άνθρωπο. Για αυτόν που προδώσαμε, παρατήσαμε στην άβυσσό του, εκτελέσαμε άνευ δίκης, άνευ κατανόησης, μα κυρίως άνευ πίστης.
Όταν ο ίλιγγος της αποθέωσης γίνεται ίλιγγος της αποκαθήλωσης τί αλήθεια ικανοποιείται μέσα μας; Ποιά δικαίωση γιορτάζουμε; Πάνω σε ποιά κορυφή μας στήνουμε τη σημαία της κατάκτησής της; Στην περίπτωση του Κυρίου αυτό ήταν το πέρασμα για την Ανάσταση, το “θανάτω, θάνατον πατήσας” και τη συντριβή του. Στην περίπτωση τη δική μας γιατί επιλέγουμε τα καρφιά αντί τα βάγια;…