– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Η τεχνητή αδρεναλίνη των “likes”, μικροσκοπική, κάτι σαν νερουλό, ξεβαμμένο υποκατάστατο της αληθινής ορμόνης, συναντιέται για χιλιοπολλοστή φορά με αριθμούς, καρδούλες, χεράκια, σύγχρονα ιδεογράμματα, στο κυνήγι της ηλεκτρονικής μορφής, ακολούθων που οπάζουν αυτόν που εναγωνίως αναμένει ανταπόκριση και κυρίως αύξηση του αριθμού των οπαδών του = followers= φίλων. Σε αυτή την εξισωστική ακολουθία αναφέρομαι. Εκεί που τέμνεται η στρεβλή νόηση του «φίλου» και συναντάται η στιγμιαία ικανοποίηση με τον χοτρασμό της αυταρέσκειας. Γρήγορα όμως και μονοστιγμίς , όπως το fast food- λιπαρή, βλαβερή τροφοδοσία το πιο ρηχού “εγώ”, αυτού που αφού ξεπρηστεί και ξεφουσκώσει θα ανατρέξει ξανά στη εικονική φιλία.
“Followers”είναι οι σημερινοί image makers, γόητρο και σκήπτρο για πολλούς που ζουν καθημερινά μέσα από την παρακολούθηση των μετοχών τους στο ιντερνετικό χρηματιστήριο των μέσων μαζικής δικτύωσης, μιας κι αποτελεί τη μοδάτη επιβεβαίωση της αποθέωσης της ποσότητας. Γιατί εδώ ακριβώς είναι η ποσότητα που μετράει κι όχι η ποιότητα για τον κάτοχο λογαριασμού που προσβλέπει σε επιρροή (influencer), ή και απλώς έλξη πλείστων χρηστών. Μέσω αυτών γίνεται ο αντικαθρεπτισμός μιας πλευράς της αυτοεπιβεβαίωσης του, απαλά, αβασάνιστα, με ανθρώπους που η συνάντηση παίζεται πάντα στην κάλυψη του ηλεκτρονικού terrain απλά με την αίτηση αποδοχής προς τέρψιν του κατόχου ώστε να συναριθμηθεί στην αυλή των “φίλων”. Αυτού του αριθμού που γίνεται το φτιασίδι, το make up για την πλήρη κάλυψη ουλών, νεανικής ή και άκαιρης ακμής του ψυχισμού, της νόησης, των (συν)αισθημάτων και των αδούλευτων βιωμάτων.
Η ωραιότητα της επιφάνειας και της ρηχότητας με την καθησυχαστική ερμηνεία του : “keep it simple” ή “the more, the better”. To one size κουστουμάκι που βολεύει, είναι φτηνό και φοριέται άνετα κι όλες τις εποχές. Εξάλλου κι η ασφάλεια βρίσκεται πάντα στα ρηχά: δεν έχουν αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας, δεν απαιτείται καλό κολύμπι και σε βλέπουν όλοι. Έτσι, ο αυτάρεσκος – δημοφιλής χρήστης βλέποντας στην οθόνη τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των ακολούθων (που ο ίδιος τους εκλαμβάνει ως φίλους) παίρνει αυτοστιγμεί την απάντηση στο παλιό « καθρέπτη, καθρεπτάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος», αφού ασυνείδητα έχει γίνει η αυτόματη ψηφιακή μετατροπή: από τον καθρέπτη στην οθόνη- η σύγχρονη αντανάκλαση του εγώ, που ο όποιος συγκεκριμένος επιθυμεί να έχει. Και θα σταθώ εδώ : στην ψυχολογία ο καθρέπτης συμβολίζει το κατώφλι μεταξύ συνειδητού και α/υποσυνείδητου. Κοιτώντας έναν καθρέπτη, κοιτάμε σε αυτά τα βάθη. Το παραμύθι βέβαια τοποθετεί το κοίταγμα και την ερώτηση προς τον καθρέπτη, στην έννοια της αναζήτησης της αλήθειας. Μιας αλήθειας όμως που βολεύει το είδωλο του καθρέπτη, μιας παράφρασης λοιπόν, μιας πλαστογραφίας. Δυστυχώς και οι δύο ερμηνείες συναντώνται σε λανθασμένη ερμηνευτικά εξίσωση στο μυαλό αυτού που θεωρεί επιτυχία τέτοια αναζήτηση…
Δεν κρίνω, δεν επικρίνω, δεν κατακρίνω… σαφώς είμαστε “προϊόντα” της εποχής και της κοινωνίας μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα σταθούμε με κριτική ματιά σε μία επικίνδυνη ομοιομορφία που μειώνει στοχευμένα τα standards της μάζας για να γίνει εύκολα χειραγωγήσιμη δίνοντας της… τις χάντρες τέτοιων εργαλείων για να διασκεδάσουν υψηλά νοήματα, την αναζήτηση και αναγωγή τους μέσα από την πνευματικότητα και την αλήθεια.
…and the mirror replied : “ Thou, oh Queen, art the fairest in the land “…
Σημ. : κάποιοι χρήστες σταματούν σε αυτήν την πρόταση του παραμυθιού. Γιατί τελικά ο καθρέπτης έλεγε την αλήθεια… κι όταν ήρθε η μη αρεστή απάντηση, ξεκινάει το έργο…