Αδελφοί μου, πού να γνωρίζαμε ότι όλες αυτές οι προφητείες και παραινέσεις θα αφορούσαν αυτές τις ημέρες, τα δικά μας τα χρόνια! Στην εποχή μας έλαχε να σηκώσει το βάρος των εσχάτων ημερών. Βέβαια, αν όλα αυτά τα κοιτάξουμε με προσοχή, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Προσθέσαμε κι εμείς το λιθαράκι μας (για να μην πω τον ογκόλιθο) στις επιπτώσεις μίας ζωής δίχως ευγενή αισθήματα, σκέψεις, πράξεις, δίχως να εκτιμάμε και να χαιρόμαστε τον πυρήνα της οικογένειας και να επενδύουμε σε αυτόν ακόμη και σήμερα, δίχως αυθόρμητο και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, δίχως να πορευόμαστε “συν Θεώ”, δίχως καν να εκφράζουμε το “πρώτα ο Θεός” ή “αν θέλει ο Θεός”, όπως μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας. Την εποχή των παχιών αγελάδων και της “επανάστασης του οτιδήποτε”, ο Θεός ήταν μία έννοια που προκαλούσε είτε ντροπή, είτε ανέκδοτο αστείο. Όλοι μας λίγο ή πολύ παρασυρθήκαμε. Και σήμερα τι συμβαίνει; Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες των εν εξελίξει ακραίων και πρωτοφανών γεγονότων που αναγκάζουν και τον πιο αδιάφορο άνθρωπο σε εσωτερική εγρήγορση. Ο προβληματισμός δε, που ανακύπτει στην καρδιά και το νου των συνεργατών του Θεού, όσων δηλαδή μετέχουν και ενδιαφέρονται οντολογικά για την ανθρωπότητα υπό το Θεοκεντρικό και Θεανθρωπικό πρίσμα, δεν αφορά τόσο τους ανθρώπους που δεν γνώρισαν – ακόμα – την ύπαρξη και την αγαπητική παρουσία του Θεού, όσο αφορά, κυρίως, εκείνους που κάποτε Τον γνώρισαν και σήμερα έχουν αναπτύξει μία παρασιτική εξοικείωση, στα πλαίσια μίας οργανωμένης θρησκευτικότητας, εξωτερικής λατρείας και ιδεολογικοποίησης της απαράμιλλης αποκάλυψης του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Διότι εκείνοι που σήμερα βρίσκονται ακόμη σε άγνοια ή άρνηση Θεού, αν έχουν γνωριστεί από Εκείνον, θα τους ελκύσει ακριβώς την στιγμή που τους έχει ορίσει, για να γευτούν και να καλλιεργήσουν την δωρεά της Χάριτός Του εν μέσω διωγμών. Εκείνοι όμως που κάποτε καλέστηκαν, Τον γνώρισαν – στο ποσοστό που αυτό συνέβη στον καθένα – και βρίσκονται ήδη στους κόλπους της Εκκλησίας, αντιμετωπίζουν έναν μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ο κίνδυνος συνίσταται στο γεγονός της εκκοσμικευμένης κι επιφανειακής πίστεως, με διανοητικές προσεγγίσεις του Αγαθού Πνεύματος, προφορικές αγαπολογίες ενός ιδεολογικού Χριστού, εξομολογήσεις που έχασαν τον αληθινό σκοπό του μυστηρίου και χρησιμοποιούνται για την επίτευξη ναρκισσιστικών φιλοδοξιών, αυτοδικαίωσης, κατεύνασης των ενοχών και αποφυγή να αναληφθούν οι προσωπικές ευθύνες και υποχρεώσεις, διαιωνίζοντας άλυτα και επαναλαμβανόμενα προβλήματα• Άγια Μυστήρια, Θείες Κοινωνίες, Αγιασμοί, Ευχέλαια, Ευχές κ.α. αντιμετωπιζόμενα ως μαγικές λύσεις, δίχως καθόλου διάθεση για προσευχή, ούτε ανάγκη να γνωριστεί ο Θείος Λόγος και τι πραγματικά δίδαξε ο Ιησούς Χριστός (Κ. Διαθήκη), φαινόμενα γεροντολαγνείας, προφητολογίας και συνομωσιολογικών ενασχολήσεων και γενικότερα μία απίστευτα ανώριμη στάση, παιδαριώδη συμπεριφορά, νηπιακή θεολογία και κοσμοθεωρία. Είναι δε γνωστό στους ειδικούς της ψυχικής υγείας ότι αυτές οι συμπεριφορές αφορμώνται αλλά και καλλιεργούν πλείστες ψυχικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη (ως προς τα συναισθήματα) και ψυχωσικές – μανιακές εξάρσεις (ως προς την προσωπικότητα και την αντίληψη της πραγματικότητας). Ένας εξοικειωμένος Χριστιανός που έχει αποκρυσταλλώσει μία συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό του και τον Θεό, είναι ακόμη πιο δύσκολο από έναν καθημερινό άνθρωπο, να κοιτάξει κατάματα τα πραγματικά γεγονότα στα οποία σφάλει και χρησιμοποιώντας μάλιστα όσα έχει μάθει στον εκκλησιαστικό χώρο, υπεραμύνεται της άρνησής του για επίλυση χρόνιων εσωτερικών συγκρούσεων, αποδίδοντας όσα του συμβαίνουν στο πονηρό πνεύμα, σε πειρασμούς ή σε δοκιμασίες εκ Θεού, αμβλύνοντας περισσότερο την απόστασή του από την πραγματικότητα, την αλήθεια και την ισορροπημένη πνευματική και ψυχοσυναισθηματική υγεία. Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε σε μία περίοδο όπου επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε να αποφασίσουμε πιο μονοπάτι ζωής θα ακολουθήσουμε, επιλέγοντας πολύ προσεκτικά, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να συμπεριφερθούμε σαν ενήλικες, ώριμοι άνθρωποι, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας, αφού δεν έχουμε άλλωστε άλλη επιλογή, αν θέλουμε, όχι μόνο, να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε επιτυχώς τους αλλεπάλληλους κυκεώνες, αλλά να απολαύσουμε μία πραγματικά χαρούμενη και ειρηνική ζωή που μας υποσχέθηκε κι ετοίμασε δια του Σταυρού του, ο Αρχηγός της ζωής και Νικητής του θανάτου, ο γλυκύς Ιησούς Χριστός. Αυτή η ζωή είναι, και εφικτή και υπαρκτή ήδη σε όσους έχουν με την καρδιά τους πιστέψει και εμπιστευθεί την Αλήθεια των Λόγων του. Σήμερα δε, οι ανθρωπιστικές επιστήμες (ψυχολογία, Κοινωνιολογία, ανθρωπολογία κ.α.) αν και βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο κι έχουν πολλά να διδαχθούν από τον Λόγο της Αληθείας, πάραυτα είναι σύμφωνες όσο ποτέ άλλοτε με όσα ο Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας και των Ιερών Γραφών της Ορθοδόξου θεολογίας, έχουν επανειλημμένως υπερτονίσει (όποιος ισχυρίζεται κάτι άλλο έχει ελλιπείς γνώσεις ή σκοπιμότητα). Εκεί είναι κρυμμένη όλη η τέχνη της ζωής και οι γνώσεις της ψυχοσωματικής οντολογίας του ανθρώπου και το κλειδί, που ακούει στο όνομα Πίστη, Ελπίς, Αγάπη, είναι στο χέρι του καθενός μας. Αυτός είναι ο αξιόπιστος δρόμος. Διότι Αυτός είναι η Ευθεία Οδός, η ολοκληρωμένη Αλήθεια, η αληθινή Ζωή…
