– Κείμενο: Δημήτρης Αθωνίτης –
Νηστεία και Αγία Τεσσαρακοστή. Δυο έννοιες, απόλυτα συνυφασμένες μεταξύ τους. Σημείο εκκίνησης για την έναρξη του προσωπικού αγώνα του καθενός, στο μέτρο και στην έκταση των δυνατοτήτων του. Σημαντικό στοιχείο αυτού του αγώνα, η προσπάθεια για, έστω και λίγη, μόνωση. Για απόσυρση στην προσωπική και εσωτερική μας έρημο προκειμένου να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε, να προβληματιστούμε. Να κάνουμε το ατομικό μας «ταμείο» πριν το μεγάλο βήμα της εξομολόγησης. Και όπως πάντα, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι προκλήσεις δε λείπουν. Λες και ένας αόρατος μηχανισμός από δαύτες, να ενεργοποιείται σχεδόν αυτόματα, μόλις λάβουμε την απόφαση να νηστέψουμε.
Έτσι, εκτός από τις οπτικές, τις σαρκικές, τις γαστριμαργικές και τόσες άλλες προκλήσεις, έρχονται συχνά να μας ταράξουν και οι ηθικές. Αυτές που κεντρίζουν πάντοτε το κριτήριο της ηθικής και της δικαιοσύνης μας, βάζοντας μας, τις περισσότερες φορές με το ζόρι, στο μέσον του γνωστού δίπολου: καλό – κακό, σωστό – άδικο, ηθικό – ανήθικο κλπ. Αλλά ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά, σε αυτά που κρύβουν και στο που αποσκοπούν αυτές οι προκλήσεις.
Βρισκόμαστε ήδη στην «αγιασμένη έρημο» της προσπάθειας μας για μετάνοια και συγχώρεση. Έχουμε εκούσια απαρνηθεί τροφές, διασκεδάσεις και συναναστροφές. Κάποιοι δε, γενναιότεροι «εξ ημών» έχουν απαρνηθεί ακόμη και μέρος του ύπνου και της ξεκούρασης τους. Και όλα αυτά, όχι για την εκπλήρωση κάποιας προσωπικής ικανοποίησης και φιλοδοξίας, αλλά ως οικειοθελής προσφορά προς Εκείνον που έδωσε τη ζωή Του ως «λύτρον αντί πολλών». Μέσα σε αυτή την προσπάθεια, έρχεται λοιπόν κάτι να κεντρίσει, να προκαλέσει και να ερεθίσει το ηθικό μας κριτήριο. Μια πράξη, ένας λόγος, μια σκέψη, ένας προβληματισμός που φαινομενικά μπορεί και να έχει μια «σωστή βάση». Εκεί λοιπόν βρίσκεται η παγίδα, καθώς πίσω από την πρόκληση, βρίσκεται επιμελώς κρυμμένο αυτό το «άθλιο» γιατί. Αυτό που καρτερικά και ευμέθοδα, περιμένει να σε βγάλει από τη μόνωση της ερήμου και να σε πετάξει ξανά στο πέλαγος των λογισμών. Εκεί που ως ταλαίπωρος ναυαγός, θα πιαστείς από την πρώτη σανίδα σωτηρίας που θα βρεθεί μπροστά σου. Και αυτή δεν είναι άλλη από την κρίση και την κατάκριση. Οι δυο «δίδυμες αδερφές», που έρχονται πάντοτε απρόσκλητες και που επιδιώκουν να σε κάνουν να ξοδέψεις αλόγιστα και με μιας, όλα όσα με κόπο και προσπάθεια κατάφερες να μαζέψεις κατά την πορεία σου στην έρημο.
Και κάπως έτσι, επιστρέφεις απογοητευμένος, στην αρχή…
Ωστόσο, οι Πατέρες πάνσοφα σε συμβουλεύουν. Κάθε ημέρα να βάζεις καινούρια αρχή. Να μην μένεις κάτω, αλλά να προσπαθείς συνέχεια να σηκώνεσαι, έστω και αν γνωρίζεις ότι στην επόμενη στροφή θα πέσεις κάτω ξανά.
Ίσως τελικά αυτή να είναι η «πρόκληση, στις προκλήσεις» μας. Η επιμονή σε μια προσπάθεια, σε έναν αγώνα που τα αποτελέσματα του δεν είναι άμεσα ορατά και χειροπιαστά. Που έρχονται σιγά – σιγά, μόνο σε όσους έχουν μάθει να περιμένουν, να υπομένουν, να αντιστέκονται στη φθορά και να πολεμούν. Να παραμένουν «οχυρωμένοι» μέσα στις οάσεις της ερήμου, υψώνοντας γύρω τους υψηλά τείχη, για να προστατευτούν από τον «μεθυστικό ήχο των σειρήνων» και τις κάθε είδους προκλήσεις της εποχής, έχοντας ως μοναδικά εφόδια την υπομονή, τη σιωπή, την ελπίδα και την απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια Του.
Ας ευχηθούμε λοιπόν και ας ελπίσουμε, πως το τέλος και αυτής της οδοιπορίας στην έρημο δε θα μας βρει για ακόμη μια φορά άφρονες και σπάταλους μα σώφρονες και συνετούς διαχειριστές των μεγάλων και των μικρών δωρεών Του.