– Κείμενο: ερημίτης –
Ας πυρωθούν οι μπρούντζοι και οι καμπάνες να υποδεχτούν τη μέρα.
Ας θερμανθούν κι οι Ουρανοί να υποδεχτούν την Κόρη.
Ας σηκωθεί ο Ήλιος να κάψει τα κορμιά. Ο ιδρώτας όταν εξατμιστεί, μάλλον στο ίδιο μέρος καταλήγει με τις δοξολογίες που έχουνε ειπωθεί.
Ο Θεός Πατέρας ενσάρκωσε τον Υιό και ανταπόδοση μας αυτή η Προσφορά, η Κόρη της σιωπής. Δεν είναι που δεν γνωρίζω τίποτα απ’ τον Λόγο της, είναι που που δεν μπορώ να το διανοηθώ το βλέμμα της Παναγίας. Ποιός να το φανταστεί όταν αυτό αντίκρισε πρώτη φορά Θεό από τα σπλάχνα της ως ένα θείο Βρέφος;
Ποιός να το φανταστεί το βλέμμα της όταν εκείνη θωρούσε στον Σταυρό να αργοπεθαίνει γήινα, Παιδί της και Θεός;
Πως να ‘τανε άραγε το βλέμμα της, την ώρα που στη Γη μιλούσε με Αγγέλους κι όταν απ’ τα Ουράνια απαντά σ’ άπειρες ικεσίες;
Και οι καμπάνες συνεχόμενα και εκκωφαντικά χτυπούν και η Μητέρα του Θεού λαμπρότερη απ’ τον Ήλιο. Βάζεις εσύ τον Αύγουστο, θα βάλω τον ιδρώτα.
Στις ερημιές της Γης, εδώ, ώρα να σκύψω τώρα, σε ότι όσο ψηλά κι αν έφτανα ποτέ δεν θα ακουμπούσα.
Βάζεις εσύ το Κάλλος σου, βάζω το “αχ, Παναγιά μου”.