Η πικρία του Μακρυγιάννη γύρω από τους χαρτογιακάδες, που “πάτησαν” στους αγωνιστές και ήρθαν στην εξουσία. Η απογοήτευση του Κολοκοτρώνη στην ομιλία του στην Πνύκα που ήρθε να τον συλλάβει η χωροφυλακή, η απαξίωση του κράτους προς τη Μαντώ Μαυρογένους που ενώ έδωσε στον αγώνα περιουσία ολόκληρη, πότε δεν κρίθηκε άξια για σύνταξη τιμητική.
Ο χλευασμός των Βαυαρών στη ζητιανιά του γηρασμένου γίγαντα Νικηταρά του Τουρκοφάγου, έξω από την εκκλησία.
Είμαστε ο erimitic, πολιτικά αχρωμάτιστοι μα αρκούντως αιχμηροί και αν γυρεύετε κάποιο επίκαιρο μήνυμα πολιτικό γύρω από την ημέρα αυτή, μια κάποιου είδους δήλωση, εκείνο που θα λέγαμε: “κλείστε τηλεοράσεις”. Όταν θα πάψουνε οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι θα ακουστεί πιο καθαρά ο χαρακτηριστικός, αυτός ο βροντερός ο ήχος που κάνει το τσαρούχι του Εύζωνα όταν προσκρούει στο έδαφος με αγέρωχη πυγμή. Του Εύζωνα που έρχεται…
Ας σπάσει – δικαιωματικά- αυτός και μόνο ο ηχηρός βηματισμός ετούτη τη σιωπή.
Όχι άλλη ανοησία. Ανίεροι. Μικροί.
Ας πάψουμε και εμείς.
“Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν”. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Υ.Γ. Τα Τέμπη τη δικαίωση θα βρούνε μες στην κάλπη.
erimitic